ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΥΤΙΚΑ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΣ

Προβολές Αναρτήσεως

 

Δημοσιεύει η Σοφία Διγενή-Κολιοτάση,

Δημοσιογράφος

 

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΣ

«Η γυναίκα μου είναι το θέατρο
και ο έρωτάς μου το τραγούδι»

Συνέντευξη στην Αλέκα Τσιλιμπάρη

Το κτίριο της οδού Σπάρτης 14, πολύ κοντά στην πλατεία Αμερικής, εκείνο που στεγάζεται ο Πολυχώρος Τέχνης «Αλεξάνδρεια» δεν είναι ένα τυχαίο σπίτι. Εδώ έζησε μικρός ο συγγραφέας Μ. Καραγάτσης. Πρέπει να χτίστηκε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930. Εδώ συναντήσαμε τον καταξιωμένο ηθοποιό κ. Βασίλη Βλάχο, κάτοικο της Γ΄ Σεπτεμβρίου, σε μια γειτονιά της Αθήνας που ανθίζει και πάλι σιγά-σιγά και μοιραστήκαμε μαζί του κομμάτια από τη ζωή του και μαρτυρίες για τη μεγάλη αγάπη του, το θέατρο.

Ο Βασίλης Βλάχος πιστεύει ότι «Είναι το κλίμα και η ιστορία μας που μας κάνει να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες με τραγούδια, με μαζώξεις και με χορούς. Είναι ο έρωτας πιο φωτεινός στα μέρη μας και η ελπίδα έχει την διαύγεια του ουρανού. Τα τραύματα θα γίνουν ποιήματα και η αδικία τραγούδι παρηγορητικό» λέει. Αυτός ήταν ο λόγος που έφερε και την «Αλεξάνδρεια» στην Κυψέλη.

«…Mετά από πολλές δυσκολίες και θυσίες που έκανα για το θέατρο, κατάφερα να έχω δικό μου έναν πολυχώρο, που τον διαμόρφωσα έτσι ώστε να στεγάσω εκεί τα όνειρά μου…»

«Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου…» μας είπε ο Βασίλης ο Βλάχος εξηγώντας έτσι και το γιατί ο χώρος αυτός πήρε το όνομά της γενέτειρας του, «…Και ο πατέρας μου το ίδιο. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Σουέζ. Το επώνυμό μου είναι θεσσαλικό, καταγωγή από τον παππού μου. Ήμουν πέντε χρόνων όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, δύσκολα χρόνια, είμαστε πρόσφυγες, μαζέψαμε ό,τι μπορέσαμε και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα. Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μ’ ένα πατριό, τον σύζυγο της μητέρας μου, ο οποίος ζήλευε και αυτό αντανακλούσε σε μένα… αλλά δεν θέλω να επεκταθώ στην προσωπική μου ζωή…».

Κατάφεραν λοιπόν να επιβιώσουν, ο Βασίλης τελείωσε το Γυμνάσιο, μπήκε στο Πανεπιστήμιο στο τμήμα της Νομικής, αργότερα προσελήφθη ως γραφέας στο Υπουργείο Εξωτερικών και συνάμα παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτικής. Η μητέρα του ήταν αντίθετη σ’ αυτό, όμως την νίκησε η μεγάλη αγάπη του γιου της για το θέατρο.

«…Εκείνη την εποχή έκανα και τα τρία μαζί…», μας λέει, «…Πανεπιστήμιο, εργασία στο Υπουργείο και Δραματική Σχολή… πώς τα κατάφερα ούτε κι εγώ δεν ξέρω… στο τρίγωνο του διαβόλου ζούσα…»

Εργάστηκε 35 χρόνια στο Υπουργείο και όταν πήρε το πτυχίο της Νομικής θέλησαν να τον μεταθέσουν σε ανώτερη θέση, τότε, ασχολήθηκε και με τον συνδικαλισμό για να αποφύγει τη μετάθεση. Είχε σκοπό να κάνει καριέρα στο θέατρο και τελικά το όνειρό του έγινε πραγματικότητα.

Τον μάγεψε το θέατρο

Τον ρωτήσαμε γιατί δεν παντρεύτηκε και μας είπε πως έφτασε πολύ κοντά στο γάμο στα 26 του χρόνια, με μια κοπέλα ομογενή κι αυτή. Θα ζούσαν στο εξωτερικό, αλλά την τελευταία στιγμή έκανε πίσω, ένοιωσε πως δεν ταίριαζαν, αλλά μάλλον ο έρωτάς του για το θέατρο ήταν δυνατότερος και δεν χωρούσε άλλον έρωτα.

«…Με μάγεψε το θέατρο γιατί βαριόμουν τον …Βασίλη μόνο του…» μας είπε γελώντας, «…Ήθελα να βρίσκομαι με κόσμο, να μιλάω, ποτέ δεν ντρεπόμουν, μου άρεσε να δημιουργώ επάνω στη σκηνή, από παιδί ακόμη. Θυμάμαι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου που κάναμε ένα θεατρικό, με έβαλαν να παίξω στο «Τίμημα της λευτεριάς» του Γιώργου Θεοτοκά, τον Μάνθο Οικονόμου. Παίξαμε στο υπόγειο μιας εκκλησίας, της Παναγίτσας στο Παλαιό Φάληρο. Ο καθηγητές που παρακολούθησαν την παράσταση, μου είπαν πως, αν δεν περάσω στο Πανεπιστήμιο, θα έχω σίγουρη καριέρα στο θέατρο…»

Είναι πολυτάλαντος και πολυπράγμων. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά και εξαιρετικά Ελληνικά. Έχει μεταφράσει τον «Αραβικό εφιάλτη» τουIrwin Robert, καθώς και το θεατρικό έργο του Prosper Merimee, «Tο θέατρο της Κλάρα Γκαζούλ», έργο το οποίο έπαιξε στο θέατρο το 1996. Eπίσης, έχει μεταφράσει ένα παιδικό, διάφορα άλλα θεατρικά κείμενα και όχι μόνο. Είναι λάτρης της τελειότητας, συναισθηματικός αλλά και λογικός, με πάθος και πείσμα για ζωή και δημιουργία.

Έχει κάνει πολλές συνεργασίες στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Από τα πρώτα του βήματα ξεκίνησε με επαγγελματικές δουλειές, είχε την τύχη, να συνεργαστεί με τα τρία τρομερά «παιδιά» του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου,Ριάλδη, Ποταμίτη, Ξενουδάκη, που τότε ήταν στα φόρτε τους.

Ο δικός του χώρος

Ο Βασίλης είχε πάντα ένα όνειρο ζωής, να κάνει ένα δικό του χώρο.Πιστεύει πως ηθοποιοί της δικής του κατηγορίας πρέπει να είναι manager του εαυτού τους.

Το 2001 είχε ένα οικόπεδο στην οδό Γερμανικού που δεν κατάφερε να το κάνει θέατρο και το πούλησε. Το 2012, ενώ έπαιζε τον «Θείο Βάνια», όλως τυχαίως, επισκέφτηκε μία ξαδέλφη του στην οδό Σπάρτης 14. Όταν εκείνη του έδειξε αυτόν τον υπέροχο νεοκλασικό χώρο που προοριζόταν να γίνει παιδικός σταθμός, της είπε πως θα τον πάρει για να τον κάνει θέατρο.

«…Με τα πρώτα χρήματα που βρήκα…» μας είπε ο Βασίλης «…επισκεύασα τον χώρο, τον διαμόρφωσα για να είναι θεατρικός και εκεί πλέον έχω στεγάσει τα όνειρά μου…»

Τον ρωτήσαμε γιατί του έδωσε το όνομα «Αλεξάνδρεια». «…αν και ήμουν μικρός…» είπε, «…εκεί περπάτησα, ήπια νερό απ’ τον Νείλο, μίλησα Αραβικά…»

Στην «Αλεξάνδρεια», εκτός από τα θεατρικά, γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ταινιών, μουσικές βραδιές και πολλές άλλες εκδηλώσεις με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως είναι οι: Χατζηνάσιος, Σπανός, Κορκολής, Δάρρα, Πλέσσας, Νότης Μαυρουδής, Αναστασία Μουτσάτσου, Γιοβάννα, Κούτρας, Λέκκας και πολλοί άλλοι. Επίσης Καθηγητές και διανοούμενοι, κλείνουν στον χώρο βραδιές για συζητήσεις.

Το καλοκαίρι στην «Αλεξάνδρεια» υπάρχει ένας όμορφος κήπος που μετατρέπεται σε θερινό θέατρο, όπου λαμβάνουν χώρα θεατρικά, μουσικές βραδιές και άλλες εκδηλώσεις.

Ο Βασίλης είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός αλλά και θεατρικός επιχειρηματίας. Για να κρατήσει αυτές τις ισορροπίες των ρόλων του, για να έχει πάντα ποιότητα σε ό,τι παρουσιάζει, αλλά και να φέρει σε πέρας τις οικονομικές απαιτήσεις του χώρου που δεν συνάδουν με τη σημερινή κρίση, μόχθησε πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Τελικά τα κατάφερε και συνεχίζει απτόητος να αγωνίζεται.

Δεν σταματάει όμως εδώ το ταλέντο του Βασίλη… «…Η γυναίκα μου είναι το θέατρο και ο έρωτάς μου το τραγούδι» μας είπε. Τραγουδάει πολύ όμορφα και έχει βγάλει δύο cd’s. Τι άλλο θα κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι ένα ερώτημα και μάλιστα «…Τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ…» μας είπε και πάντα περιμένουμε εκπλήξεις απ’ αυτόν. Τον κοιτάζω και θαυμάζω τη ζωντάνια του, την ιδιαίτερη ευφυΐα και το ταμπεραμέντο του. Ευχαριστούμε τον Βασίλη Βλάχο που μας έδωσε τη δυνατότητα να τον γνωρίσουμε καλύτερα από κοντά και ευχόμαστε πάντα να προσφέρει στον κόσμο αυτή την ποιότητα της ψυχαγωγίας που ήδη προσφέρει, στον όμορφο χώρο του.

 
 «ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΙ 
ΕΚΕΙΝΟΣ»

Μία διαχρονική παράσταση… «Σόλων μωρό μου»…

42 χρόνια πέρασαν από την εμφάνιση στην τηλεόραση των μονόπρακτων «εκείνος κι εκείνος» του Κώστα Μουρσελά και παραμένουν επίκαιρα για την εποχή μας.

Ακόμη μία φορά ανεβαίνει στη σκηνή μια συρραφή πέντε μονόπρακτων σε ενιαία παράσταση. «Το αυγό», «Το περίπτερο», «Στο ψυχιατρείο», «Ισορροπίες» και αποσπάσματα από «Τα δόντια», στον ζεστό θεατρικό πολυχώρο «Αλεξάνδρεια» του Βασίλη Βλάχου, με σκηνοθέτη τον Νίκο Σακαλίδη.

Πρωταγωνιστούν, ο ίδιος ο Βασίλης Βλάχος ως Λουκάς, ο Γιάννης Κρανάςως Σόλων και μαζί τους η Κατερίνα Σουβλή.

Ο Λουκάς και ο Σόλων, είναι δύο πολυσύνθετες φιγούρες ανθρώπων που βλέπουν με μία δική τους φιλοσοφία την πραγματικότητα. Δεν συμμετέχουν στα κοινά γιατί τους πνίγει η καταναλωτική κοινωνία, θέλουν να είναι ελεύθεροι, να κάνουν ό,τι τους προκύψει και προχωρούν μόνοι τους στη ζωή, ρακένδυτοι, χωρίς να νοιάζονται, θέλοντας να δείξουν πως η φτώχεια βρίσκεται στον πολιτισμό που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο και όχι στα ρούχα του. Θεωρούνται απροσάρμοστοι στο κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά με τον υπαινικτικό τρόπο του λόγου τους, το ανατρεπτικό χιούμορ και το έξυπνο πνεύμα τους, βγάζουν στην επιφάνεια αλήθειες που κρύβονται πίσω από σοβαροφάνειες στον κόσμο της καθημερινής ζωής.

Ο Λουκάς λειτουργώντας με το ένστικτο και ο Σόλων παίρνοντας θέση, περνούν το σημαντικότερο μήνυμα της ζωής, πως, όσο λιγότερες επιθυμίες έχουμε τόσο πιο ελεύθεροι νιώθουμε από δεσμεύσεις, «…έξω, στον ήλιο, στο φως, στη φύση…κι ας μην έχουμε τίποτα…»

Το έργο είναι μια κοινωνική σάτιρα με υψηλό χιούμορ, που δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις αλλά γενικά στην ένδεια του πολιτισμού μας. Βασίζεται στην ελευθερία του ατόμου, στην ουσία της ελευθερίας που δεν έχει επίθετα. Δεν υπάρχει ελευθερία της αριστεράς, της δεξιάς ή του κέντρου, απλώς υπάρχει η ελευθερία των συναισθημάτων.

Ο Βασίλης Βλάχος είναι άψογος στον ρόλο του Λουκά, «κεντάει» με την υποκριτική του. Αποδίδει εξαιρετικά την αγνότητα και τον αυθορμητισμό του Λουκά, το χιούμορ και την παιδικότητά του αλλά και τη βαθιά του σκέψη, σ’ ένα κείμενο απαιτητικό με τις εναλλαγές της διάθεσης του ήρωα, την ενσωμάτωση του λόγου του στην κίνηση του σώματος, το υπαινικτικό παίξιμο που διέκρινε σχεδόν όλους τους διαλόγους.

Θα τολμούσα να πω, πως ο Βασίλης Βλάχος άγγιξε τον μεγάλο ηθοποιόΒασίλη Διαμαντόπουλο, ο οποίος είχε το πλεονέκτημα της «τεστιτούρας», δηλαδή, την εκτεταμένη κλίμακα από το μπουφόνικο έως το τραγικό.

Θα έλεγα ότι, ο Βασίλης Βλάχος έχει αυτό το πλεονέκτημα και μας το δείχνει με εξαιρετικό τρόπο στη σκηνή. Μπορεί να μας συγκινήσει με το χιούμορ του και να μας κάνει να γελάσουμε με την τραγικότητά του. Ο λόγος του καθαρός, απλός, αγγίζει την ψυχή μας. Δεν υποδύεται τον ήρωα, είναι πραγματικά ο Λουκάς που ζούσε «μέχρι το κόκαλο» τα συναισθήματά του. Μιλά με τα μάτια, το σώμα, ένας μπεκετικός ήρωας που δεν έχασε ούτε μία στιγμή την αλήθεια ενός απαιτητικού ρόλου σε ένα εξαιρετικά δύσκολο κείμενο που θέλει να περάσει στον κόσμο βαθιά νοήματα.

Ο Γιάννης Κρανιάς, κι αυτός εξαιρετικός στον ρόλο του Σόλωνα, παρουσιάζει πειστικά τον ασυμβίβαστο παρείσακτο της εποχής του, με αναζητήσεις ενός κυνικού φιλοσόφου της αρχαιότητας. Εκφράζει θαυμάσια με γλυκόπικρο τρόπο, τη γύρω του πραγματικότητα, ερμηνεύοντας τον κόσμο με τη λογική του παραλόγου. Όταν λέει στον Λουκά «Σκάσε» διαφαίνεται η αγάπη που έχει στον φίλο του και του μεταφέρει τη γνώση του αυθόρμητα, χωρίς διδακτισμό. Εδώ φαίνεται και η ανάγκη της συντροφικότητας, «…έχουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον…» λέει ο Σόλων, «…η μόνη λύση είναι να πιαστούμε χέρι χέρι, πέραν από διαφορές και να πάμε μπροστά…».

Ο Γιάννης Κρανιάς μας μεταφέρει κάθε του συναίσθημα με τον λόγο του, που, αν και είναι υπαινικτικό παραλήρημα, δεν χάνεται κανένα νόημα. Μιλάει κοιτάζοντας στο κενό, που το γεμίζει με όλες του τις αισθήσεις.

Η ΚατερίναΣουβλή σ’ έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο, είναι μια χαρούμενη νότα ανάμεσα στους δύο άντρες που χρωματίζει τις στιγμές τους. Τους κάνει να σταματήσουν για λίγο να σκέφτονται και να ζήσουν. Αποδίδει ικανοποιητικά τον ρόλο μιας γυναίκας στο μέσον της ζωής της, την αγωνία της μοναξιάς, την αποδοχή της φθοράς που φέρνει ο χρόνος. Με τη χαριτωμένη παρουσία της ολοκληρώνει μαζί με τους άλλους δύο ηθοποιούς, ένα εξαιρετικό τρίο.

Παίζοντας ίσως και τον μεγαλύτερο ρόλο για μία θεατρική παράσταση, ο ρόλος του σκηνοθέτη, ο κ. Νίκος Σακαλίδης «δούλεψε» θαυμάσια τους ηθοποιούς ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους, οδηγώντας τους να βάλουν στους ρόλους τους «σάρκα και οστά», αναλύοντας προσεκτικά την ταυτότητα των ηρώων, τα στοιχεία που συγκροτούν την προσωπικότητά τους.

Η παράσταση έχει ρυθμό σε όλη της τη διάρκεια. Οι σωστές και όχι περιττές κινήσεις των ηθοποιών δένουν απόλυτα με τον λόγο τους.

Η μουσική στην αρχή με τον Δον Πασκουάλε, αργότερα την «ταμπακιέρα», τις «νύχτες της Καμπίρια» και το «αντίο ελ πασάτο» με την Μαρία Κάλας στο τέλος, ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα του έργου.

Μπράβο σε όλους τους συντελεστές, υπέροχη και ιδιαίτερη παράσταση, μην τη χάσετε.

Πολυχώρος «Αλεξάνδρεια», Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής

Κάθε Πέμπτη στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00