(Dr. Hiva Panahi she is a Kurdish-Greek writer and poet who was born in Sina (Sanandaj) - Kurdistan, located in today’s Iran. She has received
her degree in Social and Political Science at Panteion University and
PhD the same University. Her poetry works are in Kurdish and Greek.”Her
works translate in many languages.)
Η προέλευση τoυ ανθρώπου πάντα ήταν και θα είναι ένα δυναμικό χαρακτηριστικό του, σημείο αναφοράς που τον καθορίζει.
.JPG)
Ένα
συνεχόμενο βίωμα δικό μου και οι τρεις τους ξεχωριστά, σαν να φέρνουν
κάτι από τις ρίζες των λουλουδιών από τα ψηλά βουνά του Ζαγρούς. Άνθη
που σε ορεινές και ονειρεμένες στιγμές μόνο ανθούν.
Για το
πεπρωμένο αυτών των ανθών μόνο τα σύννεφα, οι βροχές και τα άστρα
γνωρίζουν παραπάνω λεπτομέρειες. Σε αυτές τις διαδρομές μας, όλοι και
όλες εκτός από τις καλλιτεχνικές και πνευματικές μας ανησυχίες είχαμε
και κάτι που θεωρείται «το κακό στοιχειό» για τους κυβερνώντες. Την καταγωγή μας.
να
λέω κάτι έξω από το στόμα μου χωρίς γεύση, ενώ όταν το έλεγα στα κουρδικά χαμογελούσα, όμως ήταν απαγορευμένη η γλώσσα της μάνας μας.
Μαθαίνω
όλα τα νεώτερα σχετικά με τον “Jahfar Panahi” και όλα όσα δήλωσε στην
υπερασπιστική του γραμμή στο Δικαστήριο των Φρουρών της Επανάστασης:
«Ναι αρνούμαι να είμαι πορνίδιο της Τέχνης. Η απόφασή σας δεν
καταδικάζει μόνο εμένα αλλά όλους τους Ιρανούς που όλα αυτά τα χρόνια
παρακολούθησαν την πορεία μου, και έναν κόσμο που αγαπά την πραγματική Τέχνη».
Κατά καιρούς, οι κυβερνήσεις του Ιράν είχαν προβεί σε
τακτική μετακίνηση, εξόντωση και εξόριση των ισχυρών οικογενειών Κούρδων, σε πολλές περιοχές της χώρας. Επειδή αυτές οι οικογένειες
θύμιζαν στον απλό λαό την λαμπρή διαδρομή της Παράδοσής τους. Ο σκοπός
ήταν να εκμηδενίσουν το ζωντανό ελεύθερο πνεύμα και τον «κίνδυνο» που
συνήθιζαν να ονομάζουν.
Ο “Jahfar Panahi” είναι από τα
συγγενικά μας πρόσωπα που εξορίστηκαν επί του πατέρα του Σάχη και
απαγορεύθηκε κάθε επίσκεψή τους στο Κουρδιστάν και έτσι μεγαλούργησε στα
Περσικά. Ομολογώ ότι δεν ξέρω αν κάποιος τους ακόμη μιλά Κουρδικά ή
όχι. Τώρα, εκ νέου φέρνει τη σφραγίδα του κακού ξανά πάνω του, αφού δεν
λησμονήθηκε «ο έρωτας της ελευθερίας και αξιοπρέπειας» μέσα του.
Ανταμώθηκε, έτσι, με 6 έτη φυλάκισης και 20 χρόνια αφαίρεσης κάθε Δικαιώματος να ασχοληθεί με το σινεμά και να σκηνοθετεί έργα.
Η
Laleh khadivi είναι ένα νέο κορίτσι από ξεριζωμένους γονείς, όχι μια
φορά αλλά πάνω από τρεις γενιές τους, όπως λέει η ίδια σε πολιτιστικό
ρεπορτάζ του BBC στα Περσικά. Σκηνοθέτιδα και συγγραφέας. Το αισθησιακό της βλέμμα με συγκίνησε διπλά, αφού είναι ολόϊδια με την θετή μου
αδελφούλα.
Γεννήθηκε το 1977, στην πόλη “Esfahan”από γονείς Κούρδων πολιτικών που εξορίστηκαν στην δεκαετία του 1950 στην
συγκεκριμένη πόλη. Έζησε μέχρι τεσσάρων ετών στο Ιράν και μετά οι γονείς
της φοβούμενοι -και όντας καλά διαβασμένοι και υποψιασμένοι- για το τί
πρόκειται να συμβεί μετά την επικράτηση του θεοκρατικού καθεστώτος
εγκατέλειψαν το Ιράν.
Πρώτος σταθμός τους ήταν το Βέλγιο,
μετά το Πουέρτο Ρίκο και μετά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες (BA in Political Science from Reed College). Η Laleh ζει στην Νέα Υόρκη, έχει ασχοληθεί με την ζωή και την τύχη των κρατουμένων γυναικών στην Αμερική. Αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον της ήταν πώς
αντιμετωπίζει αυτές τις γυναίκες το Δικαστικό Σύστημα της Αμερικής.
Σκηνοθέτησε το Ντοκιμαντέρ «Εννιακόσιες γυναίκες» για την ζωή των
Βραζιλιάνων γυναικών σε συνεργασία με την Sozan Sarandon, γνωστή
Αμερικανίδα ηθοποιό που εξιστορεί τις ζωές τους.
Έχει
βραβευτεί στην Santa Klara με το γνωστό βραβείο «with landlessness» και
της έχει απονεμηθεί και το διεθνές βραβείο μυθιστορήματος του Δουβλίνου
το 2009, για το έργο της με το τίτλο: The Age of Orphans.
Tο
έργο της Laleh πραγματεύεται τη ζωή τριών γενιών Κούρδων που
αντιμετωπίζουν το πεπρωμένο τους. Λέει χαρακτηριστικά: «Οι γονείς μου
είναι ήρωες. Άνθρωποι σαν εκείνους είναι οι ήρωές μου, που με απασχολούν. Άνθρωποι που είναι πεπεισμένοι για την αξιοπρέπειά τους.»
Τα
δάχτυλα μου γλιστράνε στο πληκτρολόγιο για να αποτυπώσoυν μια άλλη
προσωπικότητα, και αυτό που τον συνδέει με τον Panahi και την Laleh είναι η ρίζα, το αγωνιστικό του πνεύμα.
Μια φλόγα που δεν σβήνει και ακατάπαυστα δημιουργεί και συνοδεύει αυτόν και όλους μας.
O Sedigh Kaboudwand είναι 48 ετών. Επί της Πρωθυπουργίας του πρώην χαμογελαστού Πρωθυπουργού Χαταμί, υπήρξε Αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Nedai Mardom»,
δηλαδή: «Η φωνή του λαού στο Κουρδιστάν».
Το 2005, μετά από
συνδιασκέψεις με πολλά πρόσωπα στις Κουρδικές περιοχές, προβαίνει στην
ίδρυση του Μ.Κ.Ο «Η στέγη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κουρδιστάν».
Στην
αρχή εκδόθηκε άδεια λειτουργίας του, που συμφωνεί ακόμη και με το
νομικό πλαίσιο του Ιράν και με βάση του άρθρο 21 των Ηνωμένων Εθνών για
τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που έχει υπογράψει η χώρα .
Έχει καταδικαστεί, όμως, σε ποινή 11 χρόνων φυλάκισης κι από τον Ιούνιο του 2007 βρίσκεται στη Φυλακή Avin στην Τεχεράνη.
Από
σκληρούς βασανισμούς -όπως λένε οι πηγές δια του στόματος της
οικογένειάς του- είναι βαριά άρρωστος. Η οικογένειά του σε ένα γράμμα-κάλεσμα προς τους Νομπελίστες Ειρήνης, ζητάνε να στηρίξουν τον άνθρωπο ο
όποιος ίδρυσε Σπίτι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Αυτός ο
άνθρωπος αγωνίζεται για την ειρήνη και για την ανθρωπότητα. Ας τον
στηρίξουμε να λάβει το βραβείο. Σε ένα σκοτεινό κόσμο έχουμε ανάγκη τη
φλόγα, έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους με αυτοθυσία.
Ο Kaboudwand έχει βραβευτεί επίσης από την:
*Σουηδική Πένα * Human Raght wach * Bristish press Avard.
Κλείνω
με τα άνθη της σημερινής μέρας από το παράθυρο του σπιτιού μου στην
Αθηναϊκή πολιτεία, τα νιώθω τόσο έντονα αυτά τα άνθη, ανάγλυφα όλα
σκεπασμένα με βροχή και τα όνειρα που δεν δύουν.
