Διαισθάνομαι πως όποιος θελήσει να δει το έργο θα ζήσει στιγμές μοναδικές σε ένα περιβάλλον που σε υποβάλλει να ζήσεις μεταξύ ονείρου και σκληρής πραγματικότητας... Επιτέλους μια απόφαση είναι!.. Το Θέατρο Ελπίδας σας περιμένει!.. πάντα με ένα καλό, ποιοτικό έργο με πολλές ανατροπές, ηθικά διλήμματα, και ελπιδοφόρα μηνύματα!..
«Τέσσερις άνθρωποι εγκλωβίζονται
απρόσμενα σ’ ένα μπαρ. Ένας Ρώσος ρακοσυλλέκτης, ένας εγωκεντρικός Γερμανός αλκοολικός, μια Μαδαγασκαριανή βιοπαλαίστρια και μια Ελληνίδα
«που γεννάει αρχέγονους πολιτισμούς για να μπορεί η κάθε εξουσία να τους
επικαλείται χωρίς τύψεις». Ποιοί είναι στην ουσία αυτοί οι τέσσερις
άνθρωποι; Θα καταφέρουν να επιβιώσουν;» Bλέπε περισσότερα: Πηγή: http://www.skai.gr/news/culture/article/246499/deuteri-hronia-omfalios-loros-sto-theatro-elpidas/
Η ΑΥΓΗ: «Κόβοντας τον "Ομφάλιο λώρο" Τέσσερις ήρωες καταθέτουν επί σκηνής τα βιώματά τους, τη διαφορετικότητά
τους. Συγκρούονται, αναλύουν τις ζωές τους, ψάχνουν την αλήθεια. Μη
έχοντας τίποτα να χάσουν ή να φοβηθούν, αποκαλύπτουν μυστικά, καταθέτουν
την αλήθεια τους, απογυμνώνουν την ψυχή τους, γίνονται δήμιοι των άλλων
και δήμιοι του εαυτού τους. Προσπαθούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που
τους ενώνει με το παρελθόν και την προέλευσή τους.»Bλέπε περισσότερα: Πηγή: http://www.avgi.gr/article/1536117/kobontas-ton-omfalio-loro-
Ο γράφων συγκινείται ιδιαίτερα και ρίγος τον διαπερνά , όταν ασχολείται επιστημονικά με τις Αλησμόνητες Πατρίδες. Ίσως, αυτή να ήταν η επιθυμία του αειμνήστου και πολύ αγαπητού του αναδόχου, του Παναγιώτη Μιχαηλίδη εκ Σμύρνης. Έτσι, στις 27 Δεκεμβρίου 2013 στη Νέα Ιωνία, κατέγραψε τις μνήμες της Μικρασιάτισσας Αντωνίας Μακρίδου για τους προγόνους της στην Αίγυπτο, την Αλάγια(1) και την Κύπρο, την άφιξή τους μετά την Καταστροφή του 1922 στην Ελλάδα, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και για την προκοπή τους. Αναφέρεται στον σύζυγο και τα παιδιά της και διακηρύττει με περηφάνια τη Μικρασιατική καταγωγή της. Ακολουθεί η κατάθεση της ψυχής της: «Είμαι η Αντωνία Σαββίδου-Μακρίδου του Πέτρου και της Μαρίας, το γένος Παρέσογλου.
Ο μεγάλος αδελφός του πατέρα μου λεγόταν Σάββας, εξ ού το επώνυμο Σαββίδης. Ο πατέρας μου είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Το κανονικό επώνυμο του προπάππου μου ήταν Κεχαγιόγλου < Κεχαγιάς (τιτλούχος της σουλτανικής αυλής ή υψηλόβαθμος αξιωματούχος) γιατί είχε βαμβακοφυτείες στην Αίγυπτο και συνεργαζόταν με τον Εμμανουήλ Μπενάκη.
Απέκτησε δύο θυγατέρες και τον παππού μου. Όταν πέθανε, άφησε περιουσία 1000 χρυσών λιρών για κάθε παιδί του. Ο παππούς μου ο Μανώλης πήγε στην Αλάγια, σε μια θεία του, σε ηλικία 19 ετών, το 1897. Τον πάντρεψαν με τη γιαγιά μου Αντωνίνα Καρακουλάκογλου, με την οποία αποκτήθηκαν εννέα παιδιά.
Πιστοποιητικό Βαπτίσεως του Πέτρου Σάββα,
από το προσωπικό Αρχείο της Αντωνίας Σαββίδου-Μακρίδου
Λόγω του πλούτου του, τον πλησίασαν διάφοροι επιτήδειοι και σταδιακά η περιουσία του εξανεμίστηκε. Μιλούσε Γαλλικά, Αγγλικά, Αραβικά, Τουρκικά και φυσικά Ελληνικά. Η Αλάγια (Alanya) είχε ταρσανά (ναυπηγείο). Εκεί υπάρχει και κάστρο. Λόγω της γνώσης Αγγλικών και Γαλλικών ξεναγούσε τους εκεί τουρίστες. Στην Αλάγια υπήρχαν δασκάλες από τη Σάμο και τη Χίο. Οι Τούρκοι δυσανασχέτησαν και τελικά, οι ντόπιοι Έλληνες τον διόρισαν ως δάσκαλο σε «κρυφό σχολείο» (κατ' οίκον). Οι Τούρκοι τον αποκαλούσαν «Μανώλ-Χότζα» (Δάσκαλο Μανώλη). Έτσι εξασφάλιζε "«τά πρός τό ζῆν». Της μητέρας μου ο προπάππος λεγόταν Δημήτριος Λουκίδης, τον οποίο γνώρισα σε ηλικία περίπου 2,5 ετών. Ήταν κάτοχος μεγάλων εκτάσεων γης και πολύτεκνος, ενώ η πρόγιαγια, η Μαριγώ, πραγματική αρχόντισσα, καταγόταν από την Αττάλεια. Ο προπάππος την ερωτεύτηκε και την πήρε στην Αλάγια. Είχε διοριστεί από τους Τούρκους ως τοποτηρητής για τη διαχείριση θεμάτων (π.χ. διαζυγίων, κληρονομιών κ.λπ.). Τη γιαγιά μου, την Αγγελική Λουκίδου, το δευτερότοκο παιδί τους, ερωτεύτηκε ο παππούς μου Νικόλαος Παρέσογλου, που ξενιτεύτηκε λόγω της αρχικής άρνησης των πενθερικών του. Τελικά επέστρεψε και παντρεύτηκε το 1905 την ηλικίας δεκαπέντε ετών γιαγιά μου. Το γαμήλιο γλέντι κράτησε τρεις ημέρες, αλλάζοντας καθημερινά νυφικό: λευκό, ροζ και γαλάζιο, αγορασμένα από τη Σμύρνη, το Παρίσι της Ανατολής*
Ο Σύνδεσμος εξέδωσε, επίσης, το Ημερολόγιο 2014: Μαρτυρίες προσφύγων του 1922 για τη Μικρά Ασία από την Κύπρο, επιμέλεια: Μόνα Σαββίδου-Θεοδούλου, Σαν Πρόλογος, σελ. 5-6:
«(…) Στην πρόσκληση προς τα μέλη μας να καταγράψουν τις αναμνήσεις τους από τους Μικρασιάτες γονείς και προγόνους τους ανταποκρίθηκαν είκοσι δύο άτομα (…)».
+%CE%A3%CE%91%CE%92%CE%92%CE%99%CE%94%CE%9F%CE%A5-%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A5+P2103659.JPG)
