Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης ( 21 Μαΐου 1918- 9 Μαρτίου 2004) - Γράφει: Δρ. Ιωάννης Χρ. Ιακωβίδης

Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης

( 21 Μαΐου 1918 - 9 Μαρτίου 2004)

Γράφει: Δρ. Ιωάννης Χρ. Ιακωβίδης

               Επιστημονικός Συνεργάτης

Κέντρου Ανατολικών Σπουδών

Για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία

               Παντείου Πανεπιστημίου.

                  http://www.kans.gr/ 
Συνέβη σήμερα: http://www.kans.gr/category/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B2%CE%B7-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/ 

Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης 

( 21 Μαΐου 1918 - 9 Μαρτίου 2004)
Tο πρότυπο του τιμίου εθνικού Αγωνιστή
και  του Καθηγητή  που δίδασκε με το έργο  του. 

 «Δεν καλοπιάνεις έναν εισβολέα,

 γιατί τότε δεν θα υπάρχει τέλος στους εξευτελισμούς,

 που θα υποστείς.»

 Winston Churchill (1874-1965) – Βρετανός πρωθυπουργός.

  Ζούμε σε εποχή έντονης παρακμής. Το πρόβλημά μας ως Ελληνισμού δεν είναι μόνον οικονομικό αλλά πρώτιστα ηθικό και πνευματικό. Λησμονήσαμε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης τις εθνικές μας παραδόσεις, έχοντας καταστεί στείροι μιμητές μη ελληνικών πολιτιστικών προτύπων, με αποτέλεσμα ο νεοπλουτισμός και η ξενομανία  να αποτελούν τις κυρίαρχες αξίες μας.

     Η εποχή στην οποία έζησε ο αείμνηστος Γυμνασιάρχης Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης  υπήρξε  διαφορετική από τη  σύγχρονη. Τότε οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί, αγωνίζονταν, ειδικά στην Κύπρο,  για την ελευθερία τους και η απόκτηση χρημάτων –με οιονδήποτε τρόπο– δεν αποτελούσε  την κυριαρχούσα επιδίωξη.

   Στο έργο του « Το οδοιπορικό μιας ζωής» ο Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης αποκαλύπτεται μέσω της συμμετοχής του στους εθνικούς αγώνες του ευρύτερου Ελληνισμού και της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Κύπρου.

Ταυτοχρόνως παρουσιάζεται μία πορεία διαρκούς και ανιδιοτελούς προσφοράς του ως διδάσκοντος τους νέους της Κύπρου.

   Στον Πρόλογό του  αναφέρει χαρακτηριστικά:

«(…). Έθεσα στη ζωή μου ένα ιδανικό, αγωνίστηκα με συνέπεια πάνω σε αυτό επί καθημερινής βάσης (…).  Όπου επικρατεί η νοοτροπία του φιλοτομαρισμού και της ηττοπάθειας, μοναδική σωτηρία είναι να αντιτάσσουμε ασυνθηκολόγητη την δυναμική παρουσία της πίστεως, που θα αποστρέφεται κάθε ατιμωτικό συμβιβασμό, όπως συνέβη με τα Οκτωβριανά του 1931, το Έπος του 1940-1941, το  Έπος  της Κατοχής 1941-1944, το Έπος της ΕΟΚΑ 1955-1959, το Έπος της Τηλλυρίας 1964-1967 (…).

    Στα Προλεγόμενα του καθηγητή Γιάγκου Ανδρεάδη σκιαγραφούνται η εποχή και το ήθος του: « (…) Στον κόσμο του φαίνεσθαι  αυτός συνεχίζει να είναι (…) είναι άνθρωπος μιας άλλης εποχής. Της εποχής, που οι άνθρωποι ολόκληροι, κομμένοι από γρανίτη (…)  Ένας νέος φιλόλογος που κατατάσσεται, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι Κύπριοι , εθελοντής στον ελληνικό στρατό, στον αντιφασιστικό πόλεμο του 1940, πολεμάει στη Αλβανία, ζει τη δόξα και την τραγωδία της υποχώρησης (…).  Αργότερα , από το 1944 ένας δάσκαλος, ταλαντούχος, δίκαιος και αυστηρός, που αφήνει ανεξίτηλη σφραγίδα, σφραγίδα γνώσης, όσο και ήθους, στους μαθητές του και λίγο αργότερα, ακόμη, με το ξέσπασμα του αντιαποικιακού αγώνα των Κυπρίων για την Αυτοδιάθεση και την  Ένωση με την  Ελλάδα, ένας πρωτοπόρος που μεταφέρει την φλόγα, με την οποία διδάσκει στην τάξη το «μάθημα» της ιδεολογικής καθοδήγησης των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, ολόκληρου του κυπριακού Ελληνισμού (…).

    Γεννήθηκε στις 21 Μαΐου 1918 στην Αλεξάνδρεια. Πατέρας  του ήταν ο Αριστείδης  Γιαλλουρίδης από τη Μόρφου και μητέρα του η Παναγιώτα Μιχαήλ Παπαντωνίου, από τη Σύμη της Δωδεκανήσου.

Ένα από τα τέσσερα τέκνα  του είναι ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής  και Κοσμήτορας της Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και Πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού  Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης.  

Φοίτησε στα Γυμνάσια Μόρφου, Παγκύπριο,   
 
ΣΤ΄ Αθηνών και Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Ενεγράφη στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, από  όπου έλαβε το πτυχίο του με «Λίαν Καλώς» , τον Ιούλιο του 1944. Τότε παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Τον Οκτώβριο του 1940,  τριτοετής φοιτητής, αποφάσισε να καταταγεί ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Το Πανεπιστήμιο είχε κλείσει κατά το 1940-1941. Με άλλους 35 συμπατριώτες του φοιτητές κατευθύνθηκε στο στρατόπεδο, στο Γουδί, για να ασκηθεί στρατιωτικά. Εκεί γνώρισε τους:

 Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γιώργο Θεοτοκά. Τον Δεκέμβριο του 1940 με πλοίο έφθασαν στην Πάτρα  και με νυκτερινή πορεία στα Ιωάννινα, όπου εντάχθηκαν στο 39ο Σύνταγμα Ευζώνων Μεσολογγίου. Οι Κύπριοι με επώνυμα  από το Α έως το  Λ κατετάγησαν στον 3^ο Λόχο και από το Μ ως το Ω στον 11^ο.  Από τα Ιωάννινα προχώρησαν βορειότερα, με στόχο την κατάληψη της Κλεισούρας, γεγονός που επετεύχθη στα τέλη του Ιανουαρίου 1941. «Θυμάμαι στις αρχές Ιανουαρίου 1941 ένα βλήμα όλμου διαπέρασε τη σκηνή και πέρασε από την αριστερή μου πλευρά στον καρδιακό χώρο, όπου είχα ένα μικρό Ευαγγέλιο χοντρό, που μου δώρισε ο αείμνηστος αγωνιστής Μητροπολίτης Κυρηνείας Μακάριος (1870-1950), εξόριστος των Άγγλων  

 και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ο Β΄. Σε όλους τους συμπατριώτες συμφοιτητές μου, έδωκε ανά ένα Ευαγγέλιο μετά την ορκωμοσία μας στο στρατόπεδο στο Γουδί μαζί με την πιο κάτω επιστολή, ιστορικό έγγραφο που την υπέγραψε. Αυτό το Ευαγγέλιο το τρύπησε το βλήμα, που, αφού,  πέρασε και από τα άλλα ρούχα που φορούσα, άγγιξε στον καρδιακό χώρο και με μάτωσε. Όλοι οι Κύπριοι συμπολίτες μου που ήταν στη σκηνή σταυροκοπήθηκαν και απέδωσαν στη Θεοτόκο Μαρία το θαύμα που έγινε (…).»

   Επικεφαλής του 39ου Τάγματος ήταν ο τότε Συνταγματάρχης Παυσανίας Κατσώτας. Ο στρατός αντιμετώπιζε με ανθρωπισμό τους Ιταλούς αιχμαλώτους. Φοβερές  μάχες διεξήχθησαν το Μάρτιο του 1941 έως το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου του 1941. Ο στρατός μας είχε καθηλωθεί στον τομέα Τεπελενίου. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τα υψώματα 717 και 731.

   Η σύμπτυξη του στρατού μας άρχισε στις 9 Απριλίου 1941, όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη και ολοκληρώθηκε στις 18 Απριλίου 1941. Μαζί με τους Λιάσο  Λιασίδη, Σωκράτη Λοϊζίδη και  Ροδίωνα Γεωργιάδη κατευθύνθηκε στα Ιωάννινα, όπου όλοι  συνελήφθησαν από τους Γερμανούς. Την τέταρτη ημέρα, ω του θαύματος, απολύθηκαν (!) διότι  ο Χίτλερ ενθουσιάστηκε από τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών. Οι τέσσερις Κύπριοι, μετά από πορεία εκατόν, περίπου χιλιομέτρων έφτασαν στη Γραβιά και από εκεί σιδηροδρομικώς στην Αθήνα περί τα τέλη Απριλίου 1941. Ο ίδιος είχε κρυοπαγήματα γ΄ βαθμού και εισήχθη  στον «Ευαγγελισμό», για να υποβληθεί σε θεραπεία.

   Περί τα μέσα Σεπτεμβρίου εντάχθηκε  στο ΕΑΜ, που πέραν του ΚΚΕ περιελάμβανε και ψηφοφόρους του Κέντρου. Τελικά προσχώρησε στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα. Εκτιμούσε ιδιαιτέρως τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Μακάριο και τους συναγωνιστές του   Ροδίωνα και Μιλτιάδη Π. Γεωργιάδη, οι οποίοι συνελήφθησαν από τους Γερμανούς. Τελικά, ο Ροδίων απεβίωσε στη φυλακή του Βρανδεμβούργου στις 16 Οκτωβρίου 1944, ενώ δεν κατέστη γνωστή η περαιτέρω τύχη του Μιλτιάδη.

    Κατ’ αυτόν, ο αρχηγός της συμμαχικής αποστολής στα ελληνικά βουνά, ο Κρις Γουντχάουζ, υπήρξε «γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής γραμμής του «Foreign Office» με το «Διαίρει και Βασίλευε» και τασσόταν  κατά των μεταπολεμικών εθνικών διεκδικήσεων της Ελλάδος στην Κύπρο, Β. Ήπειρο και στα Δωδεκάνησα.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 παρέστη στην κηδεία του εθνικού μας ποιητή, του Κωστή Παλαμά,  τον οποίο είχε επισκεφθεί «τον Νοέμβριο μαζί με το Νίκο Χατζημιχαήλ, ντυμένοι την τίμια στολή του Έλληνα στρατιώτη».  Θαύμαζε τη Λέλα Καραγιάννη, αρχηγό της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», τη γνησιότερη εκπρόσωπο της Εθνικής Αντίστασης, που εκτελέστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 μαζί με άλλους 71 αγωνιστές. Έζησε τα Δεκεμβριανά του 1944 στην Αθήνα και τον Εμφύλιο Πόλεμο (1946-1949).

      Ως εκπαιδευτικός εργάστηκε στα Ταμπούρια του Πειραιά, Στο Λύκειο Παπαγεωργίου (Οκτώβριος 1944- Ιούνιος 1945).Την 6^η Αυγούστου του 1945 επιστρέφει στη Μόρφου. Εργάστηκε στο Παγκύπριο  Γυμνάσιο  κατά τα έτη 1945-1947 με 30-33 ώρες εβδομαδιαίως. Τον Σεπτέμβριο του 1950 ανέλαβε τη διεύθυνση  του Ελληνικού Γυμνασίου Σολέας και τον Ιούλιο του 1955 της εξατάξιας Εμπορικής Σχολής Πεδουλά, που θα μετονομαζόταν σε Εμπορικό Λύκειο. «Ο Πεδουλάς θα ήταν κέντρο διερχομένων ανταρτών και χρειαζόταν ένας γυμνασιάρχης μυημένος!»

     Συγκλονίστηκε από τον θάνατο των Μάρκου Δράκου στις 18 Ιανουαρίου 1957 και Γρηγόρη Αυξεντίου στις 3  Μαρτίου του ιδίου έτους . Κατά τη σχολική περίοδο 1957-1958 οι Άγγλοι προέβαιναν σε συλλήψεις τελειοφοίτων, τους οποίους υπέβαλλαν σε βασανιστήρια. Τον Ιούνιο του 1958 απολύθηκε από την εργασία του, εξαιτίας της ανάμειξής του, δήθεν,  στην πολιτική  (με την προβολή  του ενωτικού ιδεώδους  των Κυπρίων). Στις 28 Νοεμβρίου 1958 μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο του Πολεμίου Πάφου. Εκεί δίδασκε  σε σαράντα αιχμαλώτους. Πίνακες ήταν οι λαμαρίνες των παραγκών. Έτσι οργανώθηκε το «Γυμνάσιο των Πολιτικών Κρατουμένων», το οποίο συνεχίστηκε στα Κρατητήρια του Μάμμαρι Λευκωσίας, όταν μεταφέρθηκε  περί τα μέσα Δεκεμβρίου 1958. Ένας, μάλιστα, συγκρατούμενος κατασκεύασε ραδιόφωνο, μέσω του οποίου πληροφορήθηκε την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου, για τις οποίες διατηρούσε τις επιφυλάξεις του. Από αυτές απουσίαζε ο όρος «Λαός». Ο Τουρκοκύπριος Αντιπρόεδρος δρ. Φαντίλ Κουτσούκ παρομοίαζε « το κυπριακό κράτος με ένα αυτοκίνητο, στο οποίο ο Μακάριος είχε το τιμόνι και ο ίδιος κρατούσε το …χειρόφρενο! (…).»  Τότε, περί τα τέλη του 1959,  είχαν προσφυγοποιηθεί  χίλιοι Έλληνες της Λεύκας, εκδιωχθέντες από τους  Τούρκους  της περιοχής, που υπερείχαν πληθυσμιακά. Συνελήφθη εκείνη την εποχή  και το τουρκικό πλοίο «Ντενίς», μεταφέροντας  όπλα και πυρομαχικά στην Καρπασία.

    Το έτος 1961-1962 μετέβη στη Γαλλία για μεταπτυχιακές Σπουδές επί των νέων παιδαγωγικών μεθόδων στο  Centre  International  d΄ etudes  Pedagogiques των Σεβρών. Το 1962-1963 τοποθετήθηκε  στο Παγκύπριο Γυμνάσιο ως Β΄ Γυμνασιάρχης και  Διευθυντής του Παραρτήματος στον Άγιο Κασσιανό, με Γυμνασιάρχη τον Φρίξο Πετρίδη.Το 1966 προήχθη στον βαθμό του Γυμνασιάρχη. Τον Ιούνιο του 1968 μετατέθηκε στο Γυμνάσιο Πεδουλά, χωρίς να ήταν επιλογή του. Τελικά,  κατά τα έτη 1969-1972 υπηρέτησε στο Γεωργικό Γυμνάσιο Μόρφου, το 1972-1973 στο Γ΄ Γυμνάσιο και το 1973-1974 στο Β΄ Γυμνάσιο δυναμικότητας 800 μαθητών.

Έζησε τα  δραματικά γεγονότα της τουρκικής Εισβολής του 1974. Ο αδελφός του, ο Σωτήρης, είναι αγνοούμενος από τις 20 Ιουλίου 1974, διότι είχε μεταβεί στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας, για να μεταφέρει την οικογένειά του, η οποία  κατέφυγε στο Μπέλλα-Πάις. Ο γιος του, ο Χριστόδουλος, ο νυν Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, «ντύθηκε τα στρατιωτικά, για να πολεμήσει και μόνος και μετά των συνομηλίκων του τον εχθρό της πατρίδος.» Στις 27 Ιουλίου 1974  φιλοξενήθηκε στην οικία του μία πρόσφυγας από τη Λάπηθο. Στις 15 Αυγούστου εκκλησιάστηκε για τελευταία φορά στον καθεδρικό ναό  του Αγίου Μάμαντος  στη Μόρφου. Αρχές Σεπτεμβρίου μετετέθη στο Γυμνάσιο Λεμύθου της Λεμεσού. Εν συνεχεία εργάστηκε στα Γυμνάσια Δροσιάς και Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα. Κατά το τελευταίο έτος της ευδόκιμης υπηρεσίας του τοποθετήθηκε στη σημερινή Τεχνική Σχολή Αγίου Λαζάρου (τότε Γυμνάσιο Αγίου Λαζάρου).  Κατά το διάστημα 1980-2000 υπηρέτησε ως Καθηγητής Φιλόλογος στο Κολλέγιο EUROPA  Λευκωσίας (Δημοσιογραφική Σχολή). Ο γράφων είχε την τύχη να παρακολουθήσει τα μαθήματά του κατά το Ακαδημαϊκό έτος 1980-1981. Απεβίωσε στις 9 Μαρτίου 2004.

     Αυτός υπήρξε, σε αδρές γραμμές,  ο Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης: αγνός Ιδεολόγος και ευσυνείδητος  Δάσκαλος όχι μόνο «λόγοις» αλλά και «έργοις.» Αυτά τα γραφόμενα ελάχιστα αποδίδουν το ψυχικό μεγαλείο του ανδρός. Στην εποχή μας της έντονης και πολύμορφης παρακμής, για να μην μετατραπεί η χώρα μας σε χώρο  περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, είναι πάντοτε επίκαιρη μια παρακαταθήκη του:

 «Εδώ και στην Αθήνα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πατρίδα είναι ο τόπος που μας γέννησε , οι τάφοι των γονιών μας, η μάνα γη που τρέφει τα παιδιά μας, από τη Θράκη μέχρι την Κερύνεια  περήφανα και ελεύθερα και όχι προδομένα, άθλιους σκλάβους στων εχθρών τα χέρια ατιμασμένα.»

   Το β΄ μέρος του βιβλίου του περιλαμβάνει  τα άρθρα του, δημοσιευθέντα,  κατά καιρούς,  στον Τύπο. Παρατίθενται  αποσπάσματα από δύο άρθρα του. 

α. Η τουρκική πολιτική

και η επαναπροσέγγιση. 

              Κεφάλαιο Β΄-4, σελ. 128-131,      Δεκέμβρης 1992.

                          

Στην ιερή μνήμη
του εθνικού αγωνιστή ιατρού Κωνσταντίνου Τσέλλου.

 (…)  Εάν πολιτική είναι η επιστήμη και η τέχνη της διακυβέρνησης μιας χώρας, τί μπορεί κανείς να πει για την τουρκική πολιτική, η οποία δεν ασκείται από την «εκλελεγμένη» Κυβέρνηση της Τουρκίας, αλλά από το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο των Ενόπλων Δυ­νάμεων της; Και όσες φορές θέλησαν ορι­σμένοι Πρωθυπουργοί να ασκήσουν κάπως υπεύθυνη πολιτική δεν αποπέμφθηκαν από τον τουρκικό στρατό, όπως και ο σημερινός Πρωθυπουργός κ. Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ; Αυτή την πραγματικότητα εκούσια ή ακούσια αγνοούν τόσο ο κυπριακός, όσο και ο ελεύ­θερος Ελληνισμός.

Ύστερα από το θάνατο του Κεμάλ Ατατούρκ (1880-1938), Προέδρου και δημιουρ­γού της Τουρκικής «Δημοκρατίας» (1923-1938), στην Τουρκία κυβερνά ουσιαστικά ο στρατός με τους αξιωματικούς του. Οι τελευ­ταίοι επιλέγονται από ορφανά και απροστά­τευτα παιδιά πολύτεκνων οικογενειών –και τέτοιες οικογένειες υπάρχουν πάρα πολλές στην Τουρκία– και στη συνέχεια τοποθετού­νται από το κράτος σε «σχολές αποκατά­στασης ανηλίκων» για 6-7 χρόνια. Κατόπιν επιλογής από μια επιτροπή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας φοιτούν τα πιο έξυπνα απ' αυτά τα παιδιά σε εξατάξια σχολεία με εξα­τάξια γυμνασιακή εκπαίδευση, απ' όπου βγαίνουν τα μόνιμα στελέχη κατώτερα (υπα­ξιωματικοί), ανώτερα (αξιωματικοί) και ανώ­τατα (επιτελείς) του τουρκικού στρατού. Οι υποψήφιοι επιτελείς φοιτούν υποχρεωτικά για δύο χρόνια σε δύο Ανώτατες Πολεμικές Ακαδημίες στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα. Σ' αυτές τις Σχολές πλάθονται τα παιδιά του «Αττίλα» μέσα στα πλαίσια του φανατικού σοβινισμού και της μισαλλοδοξί­ας. Αυτά τα παιδιά ανεβάζουν και κατεβά­ζουν τις τουρκικές «κυβερνήσεις», δηλαδή ελέγχουν τα πάντα. Είναι πλουσιότατοι και ελέγχουν την οικονομική ζωή του τόπου. Όπως στην  Οθωμανική αυτοκρατορία λέγει, ο εξαίρετος Τουρκολόγος Καθηγητής κ. Νεοκλής Σαρρής «υπάρχει μια υπέρ-τάξη, που δε συμμετέχει στην παραγωγή, που επικάθεται πάνω στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις σαν βεντούζα στο σβέρκο», (πρβλ. «Η σημερινή»,  εφημερίδα,  4.1.1986), έτσι και στη σημερι­νή Τουρκία υπερ-τάξη είναι ο στρατός της. Είναι αυτός ο στρατός, που προγραμμάτισε και επέτυχε την εξόντωση της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, ξεκινώντας από τα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Μάνα Ελλάδα αγωνιζόταν παρά το πλευρό των Αγγλοαμερικανών και Ρώσων ενάντια στις υπερδυνάμεις του Χιτλερισμού και του Φασισμού. Αποκορύφωμα αυτής της πο­λιτικής ήταν οι οργανωμένοι βανδαλισμοί, φόνοι και λεηλασίες σε βάρος των ειρηνικών  μέχρι δουλοπρέπειας  Ελλήνων της Κωνστα­ντινούπολης την 6η προς 7η Σεπτεμβρίου 1955. Την πιο πάνω νύχτα εξαφανίστηκαν εκ θεμελίων 51 ιεροί ναοί και αγιάσματα, ανασκάφτηκαν νεκροταφεία, παραδόθηκαν στη φωτιά 4.000 ελληνικά καταστήματα, αποτεφρώθηκαν πάνω από 2.000 ελληνικά σπίτια. Μαζί δε με αυτές τις εκδηλώσεις του τουρκικού ... πολιτισμού οι βιασμοί ήταν ημε­ρήσια διάταξη, συνοδευόμενοι από δολοφο­νίες ομογενών. Ο τότε υπουργός Εξωτερι­κών της Τουρκίας Κιοπρουλού παραδέχτηκε στη Βουλή της χώρας του, ότι τις εκδηλώσεις αυτές είχαν οργανώσει το σωματείο «Η Κύ­προς είναι τουρκική», και ότι αυτός που έρριψε τις βόμβες στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη ήταν ένας φοιτητής της Νομικής Σχολής της Θεσσαλονίκης, καταγό­μενος από την Κομοτηνή. Αυτός ήταν πρά­κτορας των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, ανήκε δε στην οργάνωση του σοσια-ληστή Ετζεβίτ «Η Κύπρος είναι τουρκική». Αυτός ο φοιτητής κατόρθωσε να γίνει Υπαρχηγός της τουρκικής ΚΥΠ το 1978. Ο σοσια-ληστής Ετζεβίτ είναι αυτός που επελέγη από το Τουρκικό Επιτελείο για την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Της εισβολής του 1974 αρχιτέκτονες είναι οι Άγγλοι με την ενίσχυση του Κίσσιγκερ, ο οποίος φρόντισε τον Ιούλιο του 1974 να αχρηστευτεί ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ με τη δημιουργία του Γουότεργκεϊτ. Ο Κίσσιγκερ παντοδύναμος οργάνωσε και το Πραξικόπημα και την Εισβολή.

Τρεις είναι οι παράγοντες που οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου:

α) Οι συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου, που δημιούργησαν ένα εξάμβλωμα «κρά­τους», β) Η προσπάθεια αποσύνδεσης της ενότητας Κυπριακού κράτους και Ελλάδας, στην οποία πίστευε επί αιώνες ο Κυπριακός Ελληνισμός και η δημιουργία «κυπριακής» συνείδησης στους Not Moslems = Μη Μω­αμεθανούς, όπως μας αποκαλούν οι Άγγλοι αποικιοκράτες πριν από την επανάσταση των ετών 1955-1959. γ) Ο αυτοεγκλωβισμός των Τουρκοκυπρίων, ύστερα από οδηγίες της Άγκυρας, στο ψευδοκρατίδιο των ετών 1963-1974, το οποίο αποτέλεσε τον πυρήνα του ψευδοκράτους του 1974.

Η πολιτική της Άγκυρας με την εισβολή απέβλεπε στη γενοκτονία του Κυπριακού Ελληνισμού, την οικονομική εξαθλίωσή του, την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για ολοκληρωτική κατάληψη του νησιού. Δεν απέκρυψε τους στόχους της η Άγκυρα, όταν στους χάρτες που κυκλοφόρησε, παρουσίασε την Κύπρο ως τον 69ο νομό της Τουρκίας!, πράγμα που έκανε το 1960, ύστερα από την υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης - Λονδίνου. Την τουρκική πολιτική, όπως την χαράσσει το Γενικό Επιτελείο των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας, την συνο­ψίζει ένα χρόνο ύστερα από την Εισβολή του 1974 ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Εσσέμπελ στην Τουρκική Βουλή στις 22.1.1975: «Έχουμε χρέος, λέγει ο κ. Εσσέμπελ, να διασφαλίσουμε τα οικονομικά συμφέροντά μας στο Αιγαίο. Η πολιτική μας είναι βασισμένη στις δικές μας πρωτοβουλί­ες κι όχι στις αντιδράσεις της άλλης πλευράς. Η Κύπρος αποτελεί το πρώτο βήμα στο Αι­γαίο...» (…).

β. Το ΟΧΙ τουΣαράντα
να καταστεί ΟΧΙ του ΚυπριακούΕλληνισμού.

Κεφάλαιο Ε΄-2, σελ. 217-221.

                        
Αφιέρωση στις Ένοπλες Δυνάμεις του Ελληνικού Έθνους μας.

 (…) Για άλλες 56 μέρες, ο αήττητος γερμανι­κός στρατός γνώρισε μεγάλη δοκιμασία από την ηρωική αντίσταση των υπολειμμάτων του Ελληνικού Στρατού στη Μητροπολιτική Ελλάδα και ηρωοτόκο  Κρήτη, όπου χάθηκε το επίλεκτο σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτι­στών μαζί με 280 μεταγωγικά αεροπλάνα για το Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση για τις 21.4.1941, που πραγματο­ποιήθηκε την 21.6.1941 με παρέλευση δύο μηνών και τον ερχομό του ρωσικού χειμώνα τον Οκτώβρη του 1941.

«Το ΟΧΙ είναι μια πολύ μικρή λέξη, αλλά λίγοι έχουν το θάρρος να την προφέρουν» λέει ο Αννίβας. Μέσα σε αυτούς τους λίγους στην παγκόσμια ιστορία στέκεται περήφανη η Ελλάδα μας. «Πρέπει να ομολογηθεί, ότι οι  Έλληνες είναι γενναίοι στρατιώτες, ότι πο­λέμησαν με ηρωισμό και ότι πολλοί Γερμανοί βρήκαν το θάνατο μαχόμενοι εναντίον τους»,  Γερμανική Γενική Εφημερίδα 11.4.1941.

 Πώς αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα στον Ακρίτα του Ελληνικού Νότου τους Τούρκους επιδρομείς; Θεωρούμε το θέμα μας που εί­ναι θέμα εισβολής και κατοχής σημαντικού τμήματος του κυπριακού εδάφους από την ασιατική Τουρκία και όχι από τον εκπρόσω­πό της Ραούφ Ντενκτάς, ως θέμα των δύο κοινοτήτων, αφού τα καταφέραμε το 1960 να βαφτίσουμε τη μειονότητα σε κοινότητα. Αυτή η μειονότητα ουδέποτε σεβάστηκε την Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμα και κατά τα έτη 1960-63, αλλά πάντα την υπέσκαπτε. Εμείς, αντί να δημιουργήσουμε ένα άρρηκτο τείχος έναντι της τουρκικής βουλιμίας για την κατάληψη της Κύπρου, που ουδέποτε την απέκρυπτε, επιδοθήκαμε σε αγώνα ευημε­ρίας και πλουτισμού, και ξεχάσαμε το κυρι­ότερο: την κατοχύρωση της ασφάλειάς μας από ένα εχθρό που έδωσε δείγματα γραφής και κατά του αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59) με περισσότερους νεκρούς από τους Τουρκο­κύπριους παρά από τους Άγγλους αποικιο­κράτες, με καταστροφές ελληνικών περιου­σιών (π.χ. ενορία Αγίου Λουκά), με διωγμό των Ελλήνων της Λεύκας το 1959 από τους Τουρκοκύπριους της κωμόπολης αυτής, με τους τουρκικούς θυλάκους (ψευδοκρατίδιο) 1964-1974 και με αποκορύφωμα το 1974, όπου τους αγνοούμενούς  μας   ομολόγησε ο Ντεκτάς στο ΣΙΓΜΑ ότι τους φόνευσαν Τουρ­κοκύπριοι «μαχητές» της Τ.Μ.Τ. της οποίας οργάνωσης είναι αρχηγός!

Σήμερα στο εσωτερικό μας μέτωπο, μια μειονότητα Ελλήνων Κυπρίων θέλει να συνθηκολογήσει με τον Τούρκο Ασιάτη. Μα­κάρι να διαψευσθώ! Να μην ξεχνούν αυτοί οι Έλληνες Κύπριοι, ότι, όταν κατά τον ελληνο­τουρκικό πόλεμο του 1897 νικηθήκαμε από  τους Τούρκους, αυτό το γεγονός επέδρασε θετικά στην ελεύθερη Ελλάδα, που αυτή την ήττα τη μετέτρεψε σε νίκη κατά τους νικηφό­ρους πολέμους του 1912-1913.

Να μην ξεχνούμε ότι το έπος του 1940-1941 συνεχίστηκε με το έπος της αντίστα­σης του Ελληνισμού κατά την περίοδο της κατοχής 1941-1944, αρχής γενομένης από την περιφρόνηση που έδειξε ολόκληρος ο ελληνικός λαός, όταν την 27^η  Απριλίου 1941 εισήρχοντο οι Γερμανοί στρατιώτες σε μία πόλη κυριολεκτικά έρημη. Και όχι μόνο δεν υποδέχτηκε κανένας τους Γερμανούς στρατιώτες, γιατί αυτός που εκπροσωπούσε το έθνος, ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χρύ­σανθος (1881 - 1949) αρνήθηκε να παρα­στεί με την ευθαρσή δικαιολογία, ότι ο «Αρχι­επίσκοπος ελευθερώνει, δεν υποδουλώνει» και αρνήθηκε ακόμα να τελεσθεί δοξολογία. Την ίδια ημέρα ο φρουρός της Ακρόπολης των Αθηνών, ηρωικός τσολιάς Κωνσταντίνος Κουκίδης, αρνήθηκε να υποστείλει τη γαλα­νόλευκη του έθνους σημαία και να αναρτήσει τη γερμανική, που του έδωσαν οι χιτλερικοί Γερμανοί. Αντί τούτου άρχισε να υποστέλλει την ένδοξη σημαία μας, αφού πρώτα τη χαι­ρέτησε στρατιωτικά και μετά την υποστολή  αυτή την περιβλήθηκε και κρημνίστηκε μαζί της από τον ιερό βράχο!

Η συνέχεια είναι γνωστή: το έπος της κατοχής, με ένα λαό αγωνιζόμενο με επικε­φαλής τον εκθρονισθέντα Αρχιεπίσκοπό του. Αυτόν τον υπέροχο ηγέτη ενθρόνισε η αδά­μαστη ελληνική ψυχή ως αρχηγό της αρξάμενης εθνικής αντίστασης (1941 - 1944). 

                           Ενδεικτική βιβλιογραφία

Βάσιλας Πάμπος, Στα 87 του έφυγε χθες ο Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης. Ο μαχητής  της Πίνδου, της ΕΟΚΑ, της ζωής και της εκπαίδευσης, στην εφημερίδα «Η Σημερινή», 10 /3/2004.

 Βοσκός Ι. Ανδρέας, «Οι διαχρονικοί αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού για Ελευθερία: εισαγωγική θεώρηση», στο: Κύπρος. Αγώνες Ελευθερίας στην ελληνική Ιστορία, Ε.Κ.Π.Α., 2010, σελ.55: « (…) Όπως όμως έγραφε ο εκ των Κυπρίων εθελοντών του 1940 Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης. « Όταν απλώνεις τα χέρια σου να πιάσεις τ΄ άστρα, μπορεί βέβαια να μην τα φτάσεις, μα είναι σίγουρο πως δεν θα καταλήξεις να κρατάς μια χούφτα λάσπη». ( Βλ. Κωνσταντίνος Α. Γιαλλουρίδης, Το οδοιπορικό μιας ζωής, 2003, σελ. 206).

Γιαλλουρίδης  Α. Κωνσταντίνος, Το οδοιπορικό μιας ζωής, Πρόλογος: Καθηγητής Γιάγκος Ανδρεάδης, Λευκωσία, 2003.

Γιαλλουρίδης  Α. Σωτήριος, στο: Ιωάννης Χρ. Ιακωβίδης, Η Παρουσία των Κυπρίων  στην Ελλάδα, κυρίως από το 1950 μέχρι σήμερα, Πρόλογος: Γεράσιμος Καραμπελιάς, Αναπληρωτής Καθηγητής, εκδόσεις Παπαζήση, σελ.173-174.

Ιακωβίδης Χρ. Ιωάννης,  Σωτήριος Α. Γιαλλουρίδης, μία από τις τραγικές μορφές των Αγνοουμένων του 1974, στην κωνσταντινουπολίτικη  εφημερίδα Ο Πολίτης, Οκτώβριος 2008, Αθήνα, σελ. 11.

Ιακωβίδης Χρ. Ιωάννης, Κωνσταντίνου Α. Γιαλλουρίδη, «Το οδοιπορικό μιας ζωής», στην κωνσταντινουπολίτικη εφημερίδα Ο Πολίτης, Ιούλιος 2008, σελ.18.

 Κουδουνά- Ιακωβίδου Χλόη, Έφυγε ο μεγάλος δάσκαλος, στη «Φωνή της Μόρφου».

Κουδουνάρης Λ. Αριστείδης, Βιογραφικόν Λεξικόν Κυπρίων, ΣΤ΄ έκδοση ( επαυξημένη), τυπογραφ. Στ. Λειβαδιώτης, Λευκωσία, 2010, σελ.98: για τον Κωνσταντίνο Α. Γιαλλουρίδη.