στη γιορτή του πατέρα
δουλεύεις σαν το γαΐδαρο,συχνά χωρίς σαμάρι,
τόνους φορτία κουβαλάς,λές κι’είσαι το γομάρι
πάντα για όλους μεριμνάς,εκτός από εσένα
και σαν δεν σε χρειάζονται,τάχουν όλα ‘’γραμμένα’’
μα εσύ εκεί,στο μόχθο σου,να δίνεις τον αγώνα,
παιδιά,εγγόνια,συγγενείς,μεγάλη λεγεώνα
όταν στο τέλος της ζωής,σαν έχεις αποκάμει,
και ‘’σφαίρες’’ δεν υπάρχουνε,καθόλου στη θαλάμη,
σαν θές μ’ αξιοπρέπεια τα μάτια σου να κλείσεις,
δεν ξέρεις που ν’απευθυνθείς,σε κάποιον να ζητήσεις
παρατημένο σ’ άφησαν,παντέρημο και μόνο,
χέρι κανείς δεν άπλωσε να πάρει λίγο πόνο
κι αναρωτιέσαι αφελή,αν άξιζε να ζήσεις
μία ζωή δουλεύοντας και πάντα με στερήσεις,
γιά να τελειώσεις άμοιρε,απ’ όλους ξεχασμένος
στην κόλαση της μοναξιάς και καταφρονεμένος
Ιωάννης Γ. Χειμωνάκος
18.06.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου