Η Θράκη, το μεταναστευτικό και ο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός

Η Θράκη, το μεταναστευτικό και ο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός

Γράφει ο:
Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης
Διδάκτωρ Γεωπολιτικής
του Πανεπιστημίου Paris VIII, Saint Denis
theobatrak@gmail.com

• Προφίλ

• Bloger • Facebook • Academia edu

•  greekjustice

Προβολές Αναρτήσεως

       Στις βουλευτικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015 σημειώθηκε μια εξέλιξη που είχε την αξία του ως πολιτικό και εθνικό γεγονός. Στη Ροδόπη, δύο κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι, έβαλαν σε εκλόγιμες θέσεις μόνο μουσουλμάνους υποψηφίους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στη Ροδόπη εκλέχθηκαν τρείς μουσουλμάνοι βουλευτές, ο Μουσταφά Μουσταφά και ο Αϊχάν Καραγιουσούφ από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Αχμέτ Ιλχάν από το Ποτάμι. Δηλαδή, στη Ροδόπη δεν εκλέχθηκε κανείς χριστιανός βουλευτής.

         Εν έτει 2015, το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (DEB), που ακολουθεί τα βήματα  του Αχμέτ Σαδίκ, οργανωνόταν σε όλη την Ελλάδα, με στόχο την εκλογική κάθοδο, με συνδυασμούς σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Για όσους αναρωτιούνται πώς μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, θα μπορούσαν να αναλογιστούν ότι το κόμμα αυτό και ο γιος του Σαδίκ χρησιμοποιούσαν αστείρευτα μαύρα χρήματα του τουρκικού κράτους, με τα οποία επεξέτειναν την επιρροή της Άγκυρας σε κοινωνικές ομάδες και περιοχές πέραν της μουσουλμανικής μειονότητας και της Θράκης. Στόχος του κόμματος αυτού ήταν «οι σλαβόφωνοι και βλαχόφωνοι διαφόρων νομών της Μακεδονίας, διάφορες ομάδες αναρχικών και αντιεθνικιστών, που μισούν οτιδήποτε είναι Ελληνικό και πατριωτικό, ενώ είναι έτοιμοι να ταυτιστούν και να συνασπιστούν με οτιδήποτε είναι αθελληνικό, και φυσικά οι μουσουλμάνοι και οι αλλοδαποί που αποκτούν και θα αποκτήσουν σταδιακά κατά δεκάδες χιλιάδες ελληνική υπηκοότητα, με βάση τους σχετικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί από τα κόμματα της… προόδου στη Βουλή των Ελλήνων… Η αβελτηρία της κ. Τασίας, του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της προστασίας των ελληνικών συνόρων απέναντι στην εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών στο ελληνικό έδαφος, έχει δημιουργήσει ένα σοβαρότατο θέμα στην πατρίδα μας, το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε ατομικής ισχύος βόμβα στα θεμέλια του κράτους και του έθνους. Με βάση το ρυθμό εισβολής αλλοδαπών στην πατρίδα μας, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια και όχι δεκαετίες, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αλλοιωμένη εθνοφυλετικά και δογματικά, μια χώρα όχι Ελληνική αλλά πολυεθνική και μάλιστα με μεγάλη μουσουλμανική κοινότητα…»[1].
Η πολυδιάσπαση επίζηλων μερών της ευρωπαϊκής και άλλων ηπείρων εμφανίζεται ως σενάριο που διευκολύνει επιδιώξεις των ση­μαντικών γεωπολιτικών και περιφερειακών δρώντων («παικτών»)της Ευρώπης και του κόσμου[2]. Η υιοθέτηση λύσεων τύπου «Κοσσυφοπεδίου», η «κοσοβοποίηση», ουσιαστικά δεν αποσύρθηκε ποτέ από το τραπέζι της υψηλής διπλωματίας. Με αφορμή την ουκρανική και τη συριακή κρίση, μπορούσε να αυξηθεί η χρησιμοποίηση τέτοιων σεναρίων ως πρώτα «χαρτιά» στο διπλωματικό πόκερ. Η εσωτερική αστάθεια στην Τουρκία, σε συνδυασμό με την τροπή της ουκρανικής κρίσης και τις εξελίξεις στην εκμετάλλευση-διοχέτευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, θα έχει σημα­ντικές συνέπειες στην διεθνή συμπεριφορά και στον διεθνή ρόλο της Τουρκίας.
         Η Ε.Ε. γενικώς, ως διεθνές πολιτικό περιβάλλον, δεν ευνοεί τις αποσχίσεις. Χωρίς πάντως αυτές να αποκλείονται. Η διασύνδεση του Κουρδικού ζητήματος με τη Θράκη μπορεί και να μην έχει νόημα. Η Τουρκία, τις επόμενες δεκαετίες, έμελλε να διαχειριστεί ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, που ήταν πιθανό να την συνταράξει συθέμελα. Αυτό συνεπαγόταν ότι αν η Ελλάδα ήταν απόφασισμένη να υπερασπιστεί τη Θράκη, θα ήταν από εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να προωθήσει εκεί αποσχιστικές τάσεις η Τουρκία. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε το παιχνίδι έδειχνε να παίζεται όχι μόνο με τις περιοχές αλλά και με τους πληθυσμούς. Και ίσως είναι πιο πιθανό να συμβούν εκτοπίσεις και αλλοιώσεις πληθυσμών και γενοκτονίες παρά απλώς ανεξαρτητοποιήσεις και αποσχίσεις.
         Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, σύμφωνα με το δόγμα του «στρατηγικού βάθους», θεωρεί την Ευρασία πρωτεύουσα γεωπολιτική περιοχή[3].

Κατά τη νεοοθωμανική αντίληψη σ’αυτό το ευρύτερο σύστημα τοποθετούνται και τα Βαλκάνια, και βεβαίως η Ελλάδα. Στις μέρες μας η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες.
  Η Τουρκία έχει, εδώ και περισσότερο από τέσσερες δεκαετίες, πάγια συνολική στρατηγική στοχοθεσία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Αιγαίο Πέλαγος, στο Κυπριακό και στη Θράκη. Αφετέρου, τα κεφάλαια αυτά επηρεάζονται από τις τρέχουσες εξελίξεις στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα, από την επιβολή των Μνημονίων σε Ελλάδα και Κύπρο, καθώς και από τις εξελίξεις στο θέμα των υδρογονανθράκων. Η Θράκη αποτελεί ένα από τα πεδία όπου εκδηλώνεται η συνολική αναθεωρητική/επεκτατική πολιτική του τουρκικού κατεστημένου έναντι του Ελληνισμού.
         Εξάλλου, η Ελλάδα βρισκόταν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς εποικισμού. Αυτό ελάχιστη σχέση έχει με ανθρωπιστική ανάγκη βοηθείας. Ακόμα μικρότερη σχέση έχει με μια προσωρινή παραμονή κάποιων ανθρώπων που ζητούν να επιστρέψουν πίσω στην χώρα τους μόλις τερματιστεί η κρίση εκεί. Η εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών στο ελληνικό έδαφος έχει δημιουργήσει ένα σοβαρότατο θέμα στη χώρα, το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τεράστιας ισχύος βόμβα στα θεμέλια του κράτους και του έθνους.

         Η χώρα χρειαζόταν μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Για να αντιμετωπίσει την τουρκική στρατηγική, η Ελλάδα όφειλε να είναι ενεργά και συνεχώς στο πλευρό του κυπριακού Ελληνισμού. Επιπλέον, η χώρα μας όφειλε να προωθήσει μια καλά σχεδιασμένη συνεργασία των βαλκανικών λαών και κρατών. Αυτό έπρεπε να γίνει αυτοτελώς και συμβάλλοντας στη συγκρότηση ενός «βαλκανικού πόλου» στο πλαίσιο της Ε.Ε. Εξάλλου, έπρεπε να σχεδιάσει την μεταναστευτική της πολιτική με ορισμένα σαφή και αυστηρά εφαρμοζόμενα κριτήρια. Αυτό, κυρίως στο πεδίο των μεταναστευτικών ροών από χώρες της Μέσης Ανατολής, πρωταρχικά διά μέσου της Τουρκίας.

         Ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. η Ελλάδα έπρεπε να συμβάλει αποφασιστικά στην απόρριψη από τους Ευρωπαίους της τουρκικής επιδίωξης. Ελληνοτουρκικός διάλογος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αν πρώτα η Τουρκία: - Δεν άρει την ανακήρυξη ως «αιτίας πολέμου» της άσκησης από την Ελλάδα του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. - Δεν αναγνωρίσει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας του 1982 και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.) - Δεν διακηρύξει σεβασμό στις συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων και στο Ιταλικό πρακτικό παράδοσης των Δωδεκανήσων (1947), που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα. - Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής και δεν σταματήσει το διαρκές έγκλημα του εποικισμού από την Κύπρο.

---

[1] Πρβλ. Σάββας Καλεντερίδης, «Εθνοκτόνοι και πατριδοκτόνοι πολιτικοί, ξεπουλούν στους τουρκομουσουλμάνους τη Θράκη και την Ελλάδα ολόκληρη», Δημοκρατία, 24.10.2015, http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/10/blog-post_339. html#more

[2] Πρβλ. Les Harding, Dead Countries of the Nineteenth and Twentieth Centuries: Aden to Zululand. Lanham (MD): Scarecrow Press, 1998.

[3] Ahmet Davutoğlu, Stratejik Derinlik. Türkiye’nin Uluslurarasι Konumu (Στρατηγικό βάθος. Η Διεθνής θέση της Τουρκίας), Κωνσταντινούπολη:  Küre Yayιnlarι 2008, 24^η έκδ. [ελληνική έκδοση: Το Στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας, Αθήνα: Ποιότητα (μετάφρ. Νίκος Ραπτόπουλος, επιστ. επιμέλεια Νεοκλής Σαρρής), 2010].