(Σκέψεις, Σχόλια, Παρατηρήσεις, Νο. 2 - 1/6/2015)
Γράφει ο:
Θα ξεκινήσω και πάλι σήμερα με τις κυρίες η μία εκ των
οποίων έχει αλλάξει χτένισμα, πράγμα που της πήγε πάρα πολύ, κάνοντας την ακόμα
ομορφότερη.
Η έταιρη, σήμερα ήταν άρρωστη και φαινόταν, ακόμα και αν
δεν μας το έλεγε, αυτό όμως δεν την εμπόδισε να είναι κομψότατα ενδεδυμένη, με το
σοβαρό πλήν σέξυ, ταγιέρ της, το οποίο μεταμορφώθηκε (μόλις αφαιρέθηκε το σακάκι)
σε έξωμο αλλά εντέχνως στηριγμένο, φόρεμα.
Θα επαναλάβω και ίσως γίνω βαρετός τη λέξη «πραγματικά»
που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν κατά κόρον, προδίδοντας την αμηχανία τους και
την έλλειψη λόγου και επιχειρημάτων.
Υπάρχει στην όλη εκδήλωση και μία αντιπαθητική
παρουσία, που ως μαϊντανός, εισχωρεί σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή, χωρίς κανένα εμφανές
προσόν, πράγμα που με κάνει να σκέπτομαι ότι όταν έχεις μέσον είτε είσαι άντρας
είτε είσαι γυναίκα, μεταμορφώνεσαι αυτομάτως σε ό,τι επιθυμείς, όπως το
επιθυμείς και οπουδήποτε επιθυμείς.
Η Μεγαλόνησος Κύπρος, παρούσα για ακόμα μία φορά, με
καταπληκτικές φωνές τόσο στα αγόρια όσο και στις κυρίες.
Η εμφάνιση επίσης της Μεγαλονήσου Κρήτης, σημαντική καθώς
και του Ποντιακού στοιχείου, με μία αξιολογότατη παρουσία, αν και
σήμερα η επιλογή τραγουδιού από τον “coach” τον αδίκησε κατάφωρα.
Όπως και την περασμένη φορά, το ίδιο και σήμερα θα σταθώ
στην παρουσία του Νεκτάριου.
Ανέκαθεν θεωρούσα, τους μη αρτιμελείς, ως ήρωες της ζωής, αναρωτόμενος
από πού αντλούν αυτό το ψυχικό σθένος, ώστε να μπορούν να ανταπεξέρχονται σε όλες
αυτές τις δύσκολες καταστάσεις προσαρμογής.
Είναι φωτεινά παραδείγματα ψυχικού ηρωϊσμού για όλους
εμάς τους μεμψίμοιρους αρτημελείς που με τίποτα δεν είμαστε ικανοποιημένοι και
εφευρίσκουμε λόγους και αιτίες, που η μετριότητά μας ή η ασημαντότητα μας δεν
μπορεί να κάνει βήματα προόδου και φταίνε πάντοτε όλοι οι άλλοι και όχι εμείς.
Για όλους εμάς που τα έχουμε όλα, όμως δεν μας κάνει
τίποτα, για όλους εμάς τους επαναστάτες του καναπέ, τους οπαδούς του ωχαδερφισμού, τους
λάτρεις της μοιρολατρίας, τους εραστές του τίποτα.
Για ακόμα μία φορά ο Νεκτάριος με μάγεψε, με συγκίνησε και
τον θαύμασα τόσο ως εκτελεστή του οργάνου του, όσο και ως τραγουδιστή αλλά ακόμα
περισσότερο για την κατάθεση ψυχής που κάνει, παρουσιάζοντας το κάθε τραγούδι.
Θαυμάζω επίσης το κουράγιο του και την αυτοπεποίθησή του
καθώς και τον αγώνα που δίνει για την καθημερινότητα του, η οποία προφανώς δε
έχει απολύτως καμμία σχέση με την ανούσια δική μας.
Μπράβο Νεκτάριε αγόρι μου!!! Δυνατά με τσαμπουκά να
δείξεις σε όλους εμάς πώς είναι οι πραγματικοί αγωνιστές.
Εγώ προσωπικά και από ό,τι ακούω και ένας μεγάλος αριθμός
τηλεθεατών, είμαστε μαζί σου μέχρι την τελική νίκη, όχι για τη νίκη αγόρι μου όσο
για τον μεγάλο αγώνα που σε βλέπουμε να δίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου