ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ "ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ"
ISSN: 1790-8132
(1904-1905 Α΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, 1921-1923 Β΄+Γ΄, 2003- Δ΄) MΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ
Ermis Graphics ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗ SOFIA FRANGOUDIS-VOGIATZI ΕΚΔ. ΛΕΙΜΩΝ
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015
Επιμέλεια: Γιάννη Δημήτρουλα: Οι Ρίζες του Χριστιανισμού (Γεωργίου Κ. Γεωργαλά)
«Οι Ρίζες τού Χριστιανισμού πρέπει να αναζητούνται όχι στον Ιουδαϊσμό, αλλά στην φιλοσοφία των Ελλήνων».
(Μπρούνο Μπάουερ 1887)
Ελληνίζον κήρυγμα
Παραθέτω ενδεικτικώς μερικές βασικές αντιλήψεις των Ελλήνων που ο καθένας τις αναγνωρίζει και στο κήρυγμα του Ιησού.
Ηράκλειτος: «Παιδός ἡ βασιληίη» (Απ. 52).
Ιησούς: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με... τῶν γὰρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». (Μρ. Ι΄ 14)
Πλούταρχος: «Ὁράν καί μή ὁράν καί ἀκούοντες μή ἀκούειν» («Περί παίδων ἐκπαιδεύσεως» 13ε).
Ιησούς: «Βλέποντες μή βλέπωσι καί ἀκούοντες μή ἀκούωσι» (Μτ. ΙΓ’13).
Χείλων ο Λακεδαιμόνιος: «Ὁ Ζεύς τά μέν ὑψηλά ταπεινῶν, τά δέ ταπεινά ὑψῶν». (Κατά: Διογένης ο Λαέρτιος, Α’ 69)
Πρόδικος: «...Χαλεπήν καί μακράν τήν ὁδόν ἐπί τάς σωφροσύνας... ῥαδίαν καί βραχείαν ὁδόν ἐπί τήν εὐδαιμονίαν» («Ὧραι»).
Ησίοδος: «Λείη μέν ὁδός (πρός κακότητα)... μακρύς δέ καί ὄρθιος οἶμος εἰς αὐτήν (τήν ἀρετήν)».
Απολλώνιος Τυανεύς: «Ἀδύνατον ὡς φιλόσοφοι νά μισοῦμε καί νά μήν βοηθοῦμε τόν συνάνθρωπόν μας».
Ιησούς: «Ἀγαπάτε καί τούς ἐχθρούς ὑμῶν».
Πλάτων: («Πολιτεία» 189) «Ὁ Ἄριστος εἶναι ὡς ἄνθρωπος μεταξύ ἀγρίων θηρίων».
Σωκράτης: «Σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πραγμάτωσις τοῦ Ἀγαθοῦ χωρίς νά ὑπολογίζη τούς κινδύνους πού αὐτή ἡ ἐπιδίωξις συνεπάγεται γιά τήν ζωή του».
Δημόκριτος: «Κίβδυλοι καί ὑποκριτές, κάνουν τά πάντα μέ τά λόγια, ἀλλά στήν πράξι τίποτα, ἐνῷ πράττουν τά αἴσχιστα, ἐκφωνοῦν ἀρίστους λόγους». (Δημόκριτος Β53α).
Ιησούς: «Οὐαί ὑμῖν Φαρισαῖοι ὑποκριταί».
Πίνδαρος: «Ἐν ἀνδρῶν, ἐν Θεῶν γένος». Ὁ Ἄρατος τό ἐπανέλαβε «τοῦ γάρ (Θεοῦ) καί γένος ἐσμέν» (εἴμεθα έκ τοῦ Θεοῦ τό γένος).
Θρασύμαχος: «Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι ἡ πιό σπουδαία ἀρετή».
Ιησούς: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες διά Δικαιοσύνην».
Δημόκριτος: «Ἀγαθόν οὐ τό μή ἀδικεῖν, ἀλλά τό μή θέλειν».
Ιησούς: «Ἅ σύ μισεῖς, ἑταίρῳ μή ποιήσεις».
Ιησούς: «Ἁμαρτίαν συνιστᾶ ὄχι μόνον ἡ ἄδικος πράξις, ἀλλά καί ἡ σκέψις πρός διάπραξίν της».
Φωκίων: «Οὐ μνησικακεῖν Ἀθηναίοις», (είπε στον υιόν του, για τους Αθηναίους που τον κατεδίκασαν πίνοντας τό κώνειον, 318 π.Χ.).
Ιησούς: «Ἄφες αὐτοῖς. Οὐ γάρ οἴδασιν τὀ ποιοῦσιν».
Πλούταρχος:«Ὁ Θεός εἶναι πατήρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καθιστᾶ τούς καλύτερους ἰδιαιτέρως δικούς του». (Πλουτ. «Αλέξανδρος»).
Ιησούς: «Πολλοί οἱ κεκλημένοι, ὀλίγοι δέ οἱ ἐκλεκτοί». (Ματθ. ΚΒ’ 14 και Λκ. ΙΔ’ 24).
Πιττακός: «Ὅσα νεμεσεῖς τῷ πλησίον αὐτός μή ποίει».
Κλεόβουλος: «Ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» (Έμβλημα της σχολής του στη Ρόδο, ΣΤ’ αι. π.Χ.).
Ιησούς: «Πάντα οὗν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμίν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιῆτε αὐτοῖς».
Αντίοχος: «Ἡ βασιλεία ἡμῶν ἔνδοξος εἶναι δουλεία».
Ιησούς: «Ἀλλ’ ὅς θέλη γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλη ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Μάρκ. Ι’ 43-45)
Σοφοκλής: «Ἄκουε ἀν οὗς ἔχων» (C 674)
Ιησούς: «Ὁ ἔχων ὧτα ἀκούειν ἀκουέτω». (Ματ. ΙΑ’ 15).
Ηράκλειτος: «Νέκυες γάρ κοπρίων ἐκβλητότεροι». (Απ. 96)
Ιησούς: «Ἄφες τοὐς νεκρούς θάψε τούς ἑαυτόν νεκρούς» (Ματ. Η’ 22)
Τί είπαν άλλες προσωπικότητες
κατά διαφόρους εποχάς
Beetoven: «Σωκράτης και Ιησούς τα πρότυπά μου».
Nitche: (διά Πλάτωνα) «Ο προ Χριστού χριστιανός».
Harnack: «Ο Ιησούς ίσταται εντός της σφαίρας της Ελληνικής σκέψεως... ενέπνεε τον καθαρόν αέρα της Ελληνικότητος και έπινε από Ελληνική πηγή» (“what is Cristianity”. Ediburg 1901).
Ed. Hatch: Εις το έργον του: (“The influence of the Greek ideas on Cristianity” N.Y. 1957), μάς λέγει, η επί του Όρους ομιλία (του Χριστού) είναι η διακήρυξις ενός νέου νόμου, δηλαδή, η κατάλυσις του Μωσαϊκού.
J. Leipoldt: «Ο Ιησούς με την ανύψωσι τής προς τον πλησίον αγάπης σε ύψιστο ηθικό αξίωμα, απέρριψε κάθε Ιουδαϊκό έθιμο που ερχόταν σε αντίθεσι πρός αυτήν, ενώ βρισκόταν πλησιέστερα προς την Ελληνική Σκέψιν και ιδιαιτέρως την Στωική. Απέρριπτε τις διατάξεις της Π.Δ. που έρχονταν σε αντίθεσι προς την ανωτέρω αντίληψιν της ζωής και έτσι συνέπιπτε με τον Ελληνισμό» (Jesu Verhaltnis zu Griechen und Juden-Leipzing- 1941). Εξ’ άλλου ο μέγιστος των διδασκάλων της Δυτικής εκκλησίας, ο Αυγουστίνος στις «εξομολογήσεις του» διαπιστώνει ότι η Πλατωνική φιλοσοφία και η Χριστιανική Θεολογία συμπίπτουν, «όχι κατά λέξιν αλλά κατά πνεύμα». Ο ίδιος στο άλλο του έργο «Η πολιτεία του Θεού» μάς λέγει: «Οι Πλατωνικοί είναι οι πλησιέστεροι προς τον Χριστιανισμό σε ότι αφορά στην λογική και στην ηθική».
Ακόμη και ο αντιχριστιανός Kelso παρατηρεί ότι όλα τα ηθικά διδάγματα τα είχαν πει οι Έλληνες, ακόμα και την συμβουλή: «να στρέφεις και την άλλην παρειάν» υπάρχει στον Πλάτωνα. Ενώ ο χαλκέντερος Ωριγένης αντιπαρατηρεί: «Ο Πλάτων απευθυνόταν στην υψηλή κοινωνία» και όχι όπως ο Ιησούς στα πλήθη».
Ο Κέλσος (Β’ αι. μ.Χ.) στο αντιχριστιανικό έργο του «Αληθής Λόγος» διαπιστώνει την συγγένεια των ιδεών Πλάτωνος και Ιησού. Είναι ομως αντιχριστιανός. Γι’ αυτό υποστηρίζει ότι ο δεύτερος παρενόησε τον πρώτο. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί έφθασαν στο Χριστιανισμό διά του Πλάτωνος:
Ιουστίνος, Ωριγένης, Τάτιος (μαθητής του Ιουστίνου), Γρηγόριος ο Θαυματουργός (διδάσκαλος του Ωριγένους), Κλήμης Αλεξανδρεύς, ακόμη και ο Ευσέβιος της Καισαρείας. Μεταξύ εκείνων που έγιναν Χριστιανοί περνώντας από τον Πλάτωνα, είναι και ο μέγιστος των Πατέρων του Δυτικού Χριστιανισμού, ο Αυγουστίνος, που γράφει: «Πλατωνή φιλοσοφία καί Χριστιανική Θεολογία συμπίπτουν ὄχι κατά λέξιν, ἀλλά κατά πνεῦμα» («Εξομολογήσεις» VII ix’). Και «Ὁ Πλάτων εἶδεν ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι ἐνσώματον ὄν, ἀλλά ὅλα τά ἐνσώματα ὠφείλουν τήν ὕπαρξίν τους σ’ Αὐτόν» («Πολιτεία»)
Ο Ιησούς δεν ήταν Εβραίος
Ο Ιησούς δεν ήταν Εβραίος. Αυτοδιαχωρίζεται λέγοντας προς αυτούς απευθυνόμενος όπως ένας που δεν έχει την ίδια καταγωγή και θρησκεία με αυτούς: «Κατά τόν νόμον πού εἶναι ἰδικός σας...»,
(Ιωάν. Η.17). «Σεῖς πράττετε τά ἔργα τοῦ πατρός σας...». (Ιωάν. Η.41). «Ἐσεῖς ἔχετε πατέρα τόν διάβολον...». [ Ὑμεῖς (ἐσεῖς) ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ (εἶσθε)] (Ιωάν. Η.44). Αρνείται ότι κατάγεται από τόν Δαβίδ. «Εἶμαι υἱός τοῦ Θεοῦ καί οὐχί τοῦ Δαβίδ». (Λουκ. Κ. 41-46). Αναφερόμενος στους νόμους του Μωυσέως, στην περιτομή, στην καταγωγή από τον Αβραάμ, χρησιμοποιεί το «Ὑμῖν», δηλ. «Εσείς» καί όχι τό «Ἡμεῖς» δηλ. «Εμείς». (Ιωάν. ΣΤ.58). Αλλά καί οί Εβραίοι αμφισβητούν τήν Εβραϊκότητα τού Ιησού. «Ἄλλοι ἔλεγον: Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Ἄλλοι ἔλεγον δέν εἶναι δυνατόν... Προεκλήθη λοιπόν διαίρεσις καί διαφωνία μεταξύ τοῦ λαοῦ δι’ αὐτόν». (Ιωάν.Ζ.41-43). Καί επειδή δέ «προφήτης ἐκ Γαλιλαίας οὐκ ἐγείρεται» (=καί επειδή ή Γαλιλαία δέν βγάζει προφήτες (Ιωάν. Ζ.52). Ενώ αλλού τόν θεωρούν Σαμαρείτην. (Ιωάν.Η. 48). Αλλού Φιλισταίον, καί διαβάζουμε σε μιά προσευχή προς τον Θεό: «Σέ ἐξορκίζουμε ἀκόμα καί στήν ψυχή τοῦ Φιλισταίου Ἰησοῦ» (Απόκρυφο Ιορδαϊκό Ευαγγέλιο Λ.Θ.8-11 καί 29,2).
Καί οί Φαρισαίοι μαζί μέ τούς Γραμματείς φέρονται νά λένε γιά τόν Ιησού: «Καί ἄν τά τέκνα σου ὑπερασπισθοῦν αὐτόν τόν Φιλισταῖο, τότε σέ ἀπαρνούμεθα» (ΧΧΙΧ,2). Φιλισταίοι με την κυριολεκτική έννοια του όρου δεν υπήρχαν πλέον εκείνη την εποχή. Υπήχε, όμως, ακόμη η ανάμνησις των Ελλήνων, που δεν επέτρεπαν στον Ισραήλ να κατακτήση ολόκληρη την Παλαιστίνη. Συνεπώς ο όρος «Φιλισταίος» χρησιμοποιείται για να δηλώση τον μη Εβραίο, κάτοικο της Παλαιστίνης, τον Ελληνικής καταγωγής ή Ελληνίζοντα Γαλιλαίο. Ο Πιλάτος άκουσε περί Γαλιλαίου και ρώτησε αν ο Ανθρωπος είναι Γαλιλαίος, και γνωρίζοντας ότι είναι της δικαιοδοσίας του Ηρώδου τον έστειλε στον Ηρώδην (Λουκ. Κ.Γ.6-7) Κατά τό (απόκρυφο) Ευαγγέλιο του Νικοδήμου, οι υποστηρίζοντες τον Ιησού «εἶναι τέκνα τῶν Ἑλλήνων». Άλλοτε: «ἐδίωκον τόν Ἰησοῦ οἱ Ἰουδαῖοι καί ἐζήτουν αὐτόν ἀποκτεῖναι ὅτι ταῦτα ἐποίει έν Σαββάτῳ» (Ιωάν. Ε.16), δηλαδή, παρεβίαζε βασικήν εντολή τού Ιουδαϊσμού καί επίσης επειδή: «πατέρα ἴδιον ἔλεγε τόν Θεόν» (Ιωάν. Ε.18) ύβρις ανήκουστη γιά έναν Ιουδαίον.
Ο Ιησούς Ελληνίζει
Ο Ιησούς κατάγεται από τήν Γαλιλαία, διαμένει σ’ αυτήν εκεί διδάσκει καί σ’ αυτήν καταφεύγει όταν κινδυνεύει. «Οὐ γάρ ἤθελεν ἐν τῇ Ἰουδαία περιπατεῖν ὅτι ἐζήτουν Αὐτόν Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι». (Ιωάν. 7.1). Μία από τις σύντομες και ελάχιστες επισκέψεις του στην Ιουδαία, εξοντώνεται.
Ο Ιησούς διαμένει στήν Ελληνιστική Καπερναούμ, της οποίας το νόμισμα δεν ήτο τό Εβραϊκό «Σεκέλ» αλλά η Ελληνική δραχμή. «Ἐλθόντων δέ αυτῶν εἰς Καπερναούμ προσῆλθον οἱ τά δίδραχμα λαμβάνοντες» (Ματθ.17.24). Δέν υποστηρίζω ότι ό Ιστορικός Ιησούς ήταν Ελληνας, δέν ήταν όμως καί φυλετικώς Εβραίος (καίτοι μερικοί θέλουν να πιστεύουν ότι ήτο).
Δέν τρέφει σεβασμόν στον νόμο ούτε στην παράδοση ούτε στα ήθη και έθιμα των Εβραίων. Γι’ αυτούς είναι ένα «σκάνδαλο» μία πρόκλησις, μία ύβρις. Εν τούτοις ο ίδιος ο Ιησούς το έχει επαναλάβη ότι: Τίποτε δεν το αποκλείει όμως να ήτο η μήτηρ Αυτού, καθ’ ότι κατά τον Ιωάννην Δαμασκηνόν, («ὁμιλία διά τήν γέννησιν τῆς Παναγίας») γεννήθηκε στην Σεπφώριδα της Γαλιλαίας, πόλις Ελληνιστική, απείχε μόλις πέντε χιλιόμετρα από την γενέτειρα του Ιησού Ναζαρέτ. Ο Ιησούς ήτο Γαλιλαίος γεννήθηκε καί ανατράφηκε σε περιβάλλον Ελληνιστικό. Η οικογένειά του ανήκε στούς εξιουδαϊσθέντες Γαλιλαίους γεγονός που συνέβει 100 έτη πρίν από την γέννησίν του. Γι’ αυτό η «ιουδαϊκότης» του είναι επιφανειακή, δεν έχει ρίζες. Επί πλέον, ζεί σε περιβάλλον ελληνιστικό γνωρίζει τα Ελληνικά ήθη και έθιμα και προφανώς έχει και Ελληνική Παιδεία – κατέχει την Ελληνικήν φιλοσοφία και ότι πρέπει να μιλούσε Ελληνικά είναι ευρέως παραδεκτόν. (Σημείωσις δική μου: Jesus presumably spoke all three languages, Greek, Hebrew and Aramaic - Ο Ιησούς πιθανόν νά μιλούσε καί τίς τρεις γλώσσες, Ελληνικά, Εβραϊκά καί Αραμαϊκά, Times magazine, April 16, 2001 page 57). Οπως ο Ιησούς έτσι και οι μαθητές του καθώς και ο Παύλος εκήρυξαν εκτός Ιουδαίας, στον κόσμο των Ελλήνων, και των εξελληνισμένων, «μή εἰς τήν διασποράν τῶν Ἑλλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ἕλληνας;» (Ιωάν. Ζ.35).
Όσοι δε από τους μαθητάς του επέμειναν να διδάξουν στηήν Ιουδαία εξοντώθηκαν. Όλοι τους δε κατήγοντο από την Γαλιλαία, εκτός του Ιούδα του Ισκαριώτου. Εις την μετέπειτα εξέληξιν του Χριστιανισμού τα Ελληνικά στοιχεία επέδρασαν αποφασιστικά ως προς την διαμόρφωσιν τής Ορθοδοξίας εις την οποίαν τα εξ ιουδαϊσμού στοιχεία να έχουν πολλά απωθηθεί στο περιθώριο, (αλλά και πολλά ακόμη παραμένουν). Είναι η πιό ανθρώπινη εκκλησία και η πιό συνδεδεμένη με την έννοια του έθνους, του Ελληνικού έθνους. Οι άλλες, ο καθολικισμός με το αλάθητο του Πάπα και ο Προτεσταντισμός που ταυτίζεται με την Εβραϊκή βίβλο έχουν πλήθος Ιουδαϊκών αντιλήψεων. Τα όσα εδίδαξε (ο Ιησούς) εναρμονίζονται πλήρως με τις Ελληνικές ιδέες. Οι θέσεις του είναι γενικώς όμοιες με αυτές της Ελληνικής φιλοσοφίας και στο κήρυγμά του σαφώς Ελληνίζει.
Πραγματικά από τα πρώτα βήματα η νέα θρησκεία, όχι μόνον μιλούσε, έγραφε και εκήρρυττε στα Ελληνικά αλλά και κυρίως σκεπτόταν, βασικώς Ελληνικά.
Με την άνοδο του Βυζαντίου εξελληνίζεται και ο Χριστιανισμός όπου ολοκληρώνεται η Ελληνοποίησί του και διαπλάθεται η Ορθοδοξία, ενώ στη Δύση επιβιώνουν και επικρατούν τα Ιουδαϊκά στοιχεία – Παπισμός, το αλάθητον του Πάπα και Προτεσταντισμός, αποδοχή της Εβραϊκής Βίβλου.
------------------------------------------------------------------------------------------
Ιουδαϊκές επιδράσεις
Εν τούτοις οι Ιουδαϊκές επιδράσεις καί επιπτώσεις παραμένουν καί σήμερα ακόμη στήν Ορθοδοξίαν μας, ενώ στά Ευαγγέλια τά στοιχεία αυτά έχουν εξοβελισθεί σε σημαντικό βαθμό και αντικατασταθεί από τα Ελληνικής αλλά και Χριστιανικής προελεύσεως αντίθετά τους, υψιλή ηθική, αγάπη γιά τον άνθρωπο, ημερότητα. Η Παλαιά διαθήκη κακώς θεωρήθηκε η αναγνώρισίς της ως Θείου λόγου ότι αποτελεί τις ρίζες τού Χριστιανισμού και τον πρόδρομο της Καινής Διαθήκης, ενώ στην πραγματικότητα υφίσταται χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ των δύο Διαθηκών. Η Αποκάλυψις είναι ένα άλλο έντονο Ιουδαϊκό κείμενο. Είναι γραμμένο σε γλώσσα Ιουδαϊκών αντιλήψεων και δεν συμβαδίζει με την Χριστιανική αγάπη και τα κηρύγματα τού Ιησού και που κατά την γνώμην των περισσοτέρων Φιλολόγων – Ιστορικών αποκλείεται να γράφτηκε από τον γίγαντα του Χριστιανισμού, Ευαγγελιστήν Ιωάννην).
Αλλά καί η Εκκλησία μας πρέπει, είναι καιρός, να αποβάλλει τα κατάλοιπα στοιχεία τού Ιουδαϊσμού. Η Παλαιά Διαθήκη ανήκει στον Ιουδαϊσμό και ουδεμίαν θέση έχει με την Καινή Διαθήκη, μα ούτε και σχέσιν με την Θείαν Διδασκαλίαν τού Ι. Χριστού.(1)
Εξ’ άλλου ο κ. Κ. Μπαρμπής(2) πολύ σωστά επισημαίνει στο βιβλίο του «Η Εβραϊκη Αμερική και η Σιωνιστική απειλή» ότι: «Η μεγαλύτερη ηλιθιότητα τού Χριστιανισμού υπήρξε η σύζευξις (τό πάντρεμα) της Παλαιάς με την Καινή Διαθήκη, και αυτό απεδείχθη η μεγαλύτερη επιτυχία τού Ιουδαϊσμού. Προπάτορές μας δέν είναι ο Αβραάμ και ο Ισαάκ, ούτε επιθυμούμε να ομοιάσωμεν του Αβραάμ
και της Σάρρας όταν νυμφευόμεθα. Οι προπάτορές μας είναι: ο Ορφεύς, ο Διόνυσος, ο Ηράκλειτος καί πρίν αυτών οί: Δευκαλίων, Ραδάμανθης, Προμηθέας, Αμφικτύων, Έλυμος, Ερμής και οι οποίοι ανάγονται στα βάθη της ιστορίας και προϊστορίας της Ελληνικής φυλής.
(1) Βλέπε: «Παλαιά Διαθήκη – κριτική ιστορικότητος». Κωνσταντίνου Πλεύρη, εκδόσεις Ήλεκτρον’ Αθήναι 2004.
(2) Βλέπε: «Η Εβραϊκή Αμερική και η Σιωνιστική απειλή». Κώστα Μπαρμπή εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ Θεσσαλονικη 2004.
(3) «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ» Γεωργίου Γεωργαλά, Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Αθήναι, 2000.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)